daha o bir şeyleri henüz söylemişken sonrasında ne söyleyeceğini bilmek.
'bir şeyler anlatıyorum ama kime' sözü gerçekten de doğru bir söz. onun beynindekiler belli ve sen bunu değiştiremezsin ki öyle bir çabada bulunmazsın bile.
bir de şey var gerçekten kuramamak yani böyle konuşamamak anlamsızca istemediğinden falan değil sanki konuşmayı unutmuşsun gibi, dilin dönmüyormuş gibi işte bence en hüzünlüsü de bu böyle anlarda hep çatıların gökyüzüyle birleştiği yere bakarım.
üniversite, iş hayatı derken, uzun bir sürenin ardından, okuduğun ilkokulun önünden geçmek. anılar canlanır. bir zamanlar gitmek istemediğin o okula, keşke zaman geri gelse dersin. sorumluluğun sıfır olduğu noktada bilmenin, ve bir daha masumane ilkokullu olamayacağının hüznüdür. o anlık tabii. sonra hayata geri dönersin ister istemez. anıyla hüzünle yaşanmaz. ama hep bir yerinde kalır tatlı sızısı.
atatürk'e her fırsatta çamur atmaya çalışan insanların varolması.ve o insanların bu kadar cahil kalabilmeleri,çamur attıkları zamanın yarısında gerçeğin farkına varabilecek olmalarına rağmen hala aynı olmaları.
otobüs durağında bekleyen gözleri görmeyen kör bir insanın, her otobüs geldiğinde ''acaba bu mu/ bu otobüs benim otobüsüm mü'' diye insanları rahatsız etmemek için sormakla sormamak arasında kalmasını görmenizdir...
çünkü hayatını değiştiren ve yaşamın boyunca hissetmediğin kadar büyük bir acı yaşamışken gülebilmişsen, birkaç saniyeliğine unutmuşsundur yaşadığını. gülmeye sebep olan etkiden kurtulduğunda ise daha acı verici bir şekilde döner aklına, seni mutsuz eden şeyler.
tıpkı gard pozisyonunda yumruklarından korunduğun rakibinin, bir anlık gardını indirdiğinde gözünün ortasına bir direk çıkarması gibi bir durum.
gülmüşsündür, kısa sürmüştür. ve gülmeyi ne kadar özlediğini farkedersin. kim bilir daha ne zaman güleceksin. özlediğin şeyleri hatırlama be insan! allah güldürmesin. şeytan ağlatsın ağlatacaksa da allah güldürmesin yeter ki.
