özellikle yaşanan her acı olayın ardından umutlu günleri görebildiysen güzeldir.
elbette boğazında düğümlenmiş ve asla yutamadığın ızdıraplar olacaktır.
geçen her ızdırabın ötesinde saklı kalır mutluluk.bazen "neden bu kadar mutluyum?" diye dahi sorasın kendine.hüzün çekilirken zor olsada anılarındakiler güzeldir.
hüzün denince insanların aklına neden bitkin, perişan, acı çekmekten yorulmuş insan gelir, anlayamıyorum. Hüzünlü olmak demek hayata küsüp kalıbına çekilmek demek değildir. hüzün kendiliğinde delikanlı birşeydir. Ve daha derin bakmayı öğretir insana.
zaten anlamlı bakan gözler de hep hüzünlü değil midir?
