kim söylemişti aklımda değil mezarliklar için kullanilan ebedi istihgarat tanımı cuk otuyor demişti. o kişiye göre insanlar anca orda dinlenebilir ve bu dinlenme neticesinde huzur bulurlar.
nerden mi bu AKLIMA GELDi? BiLMEM iSTE ÖYLE BiR esti işte bana. hayat denen bu mucadelede kişinin ömrü hep mucadelede gecer. bunu biliyoruz. ama tam oh diyecegi sırada ne bileyim yolda yuruken kafasina zenci travesti düser.
bir angaryadan bir angaryaya kosar durur. yeter ki kafasinda bırbır olmasin diye. çünkü bilir ki bu angaryalara katlandiği vakit ödülünü alacaktir. bu akıllı kişiler için gecerli bir önermedir.
çunku akıllı kişi hayattan mutluluk beklemez. hayattan mutluluk bekleyenler ise aptallardir. çünkü olmayacak olamayacak bir şeyi isterler.
daha okuma yazmayi ilk gün mutlu olma sansini pas gecmişlerdir. çünkü hakikat denen kimisi için büyük bir elzem olan rüzgara haiz olurlar. ve lanetlenmeye başlamislardir.
ömürleri boyunca kendilerini gerdikleri kasvetli bir carmihin civilerini cakmaya baslarlar.
bazi zamanlar ise tam bir şeyleri yakalayacaken baslarina angaryalar cikar. ömürlerini gencliklerini verdikleri işlerine veremezler.
çünkü etrafta bos gezenin bos kalfasi olan kendi huzursuzluklarini bulastirmaya calisan insanlar vardir. ister istemez bunlarla mucadele girerler. sonuc mu? yipratici bir savastan sonra babayi aldiklari bir zafer.
kendi sermayelerinden yerler. misal olarak edison eger turkiyede yaşamis olsaydi herhalde ampulu icat edemez ve mahalle kösesinde manavlık yapmakla ömür tüketicekti.
çünkü angaryalar ve firsatlar hep onun aleyhine islerdi.
konuyu fazla dagitmayayim. yeterince azimli olan kişiler ise bu şavasi kazanirlar. ama kendi kendilerini gecmek zorunlugundan dolayi yahutta sırf dıs etmenlerin baskısı yuzunden zaferinin keyfini çıkaramaz. çünkü insanlar ondan hep bir şey bekler.
iyi gün kötü gün ayırmadan ondan hep kahraman olmasini bekler. kişi ister istemez götünü yirtarak bu istekleri karsilamaya gayret eder ve belki muzaffer olur.
zorluklar kişiyi olgunlastirir ve karakter sahibi eder. bu hayatin kanunudur. ama günümüzün kahpe felek dünyasinda karakter ne kadar geçer akçedir?
eninde sonunda kişinin karakterini satmasi icap olmaz mi? iste buraya kisinin kafasinin calismasi girer. hayatla pazarlık eder durup durmadan. cok cok temkinli olur. çünkü hayat kendisi ile pazarlik edenleri sevmez. ve en ufak aciklarin o kişilerin agzina sicar.
kişi hem mukemmeliyetçi hemde karakter sahibi böyle olur. veremeyeceği sözleri tutmaz.
fakat komik olan bu mertebeye bir gram huzur için bu kadar eza cefa ceken kişi bunun sefasini süremeden geberir gider.
maddi anlamda değil tabiki... kişi önce manevi olarak ölür ve bir kabuk kalir kendinden geriye... sadece yaşiyor gibi yapan bir kabuk.
işte bu anda alaşaği ettiği mihraklar ona taaruz ederler. kişi ise suratinda carpik bir gülümseme ile ona mukabele eder. ömrünce aradiği huzur gene piç olmustur. artik hakiki ölüm gelmiştir.
o karanlıklar vadisinde, gidenin gelmediği mechul alemde, kimsenin bilemeyeceği aleme gider. ve son nefesini verirken bir kaç cümle dökülür. ''aglayarak geldik aglayarak gidiyorum, oyunu bırakiyorum ve ben altin mavnayi bulmayi gidiyorum. hayatin bana suprizlerle dolu olacagini soylemislerdi . fakat o bana cildirtan guzelligini bir an bile gostermedi. yorgunlugum, umutsuzlugum ve arkamda biraktigim yol hepinize elvada''
merhuma hayati boyunca aptalliklari, üc kagitciliklari ile eziyet edenler cenazesine giderler. aglar dövünürler... büyük bir üc kagitcilikla iyi bilirdik derler. mevlutler okunur helvalar kavurur ve eninde sonunda bu komedi biter.
bu arada merhum toprağa karisir ve bir mezar taşindan baska bir isareti kalmaz.o da eninde sonunda yok olur ve kişi en sonunda artik huzura.
evet kim ne derse desin bu maratonda hic bir durakta huzur yoktur. sadece mezarda huzur vardir.
tabi bu işin kısa yolu da vardir yok değildir. bu herkese nasip olmaz ama ne yazik ki.
ne mi o? delirmek tabi ki... ama herkes deliremez ki. bu buyuk bir payedir ve hayat kendisi ile pazarlık yapanlara bu payeyi vermez.
körlerin ulkesinde tek gözlu olupta kral olmak mecburiyetinde kalanlara ise hiç mi hiç vermez bu payeyi...
doğduk ağladık be dünya , yaşadık yanıldık ; yaşlandık sonra , bir çocuğun mızmızlığına büründük . huzur vaatlerinin avutma hezeyanları olduğunu gördük . unutmak istedik inatla , o da olmadı . ulan ölümde bari mezarda huzur be dünya ,çok şey mi istiyorum.
çok şey isitiyorsam , rahmin karanlığına gönderin beni . hiç olmazsa o küçük dünyamda sessiz sedasız ne duyumsanacaksa onu duyumsayayım.
kişinin ne yapsa ne etse işterse tibete gitse bile arayipta bulamadiği huzuru mezarda bulsa ne fayda vardir. kisin donar, yazin pişer.
hayatta ne istediyse olmaz olupta tam yutkunayim derken yediği şekerleri burnundan getirirler, zehir olur zehir.
gece yatayim der, yatamaz cünkü calan telefonlar gecen egzou patlak kamyon uyandirir onu.
gündüz yatayim der yatamaz. munasebetsiz davarin biri telefon acar, pardon yalniş numara dersiniz kapatirsiniz.
olaki bir basarimi kazandiniz. cekememezlik kiskanclikla karsilasirsiniz. insanlarin ellerinden cok cekiştirmekten ve hasetliklerinden ağizlari kizarir.
ola ki bir yenilgiye ugradiniz oh olsun diyen sahte acimalarla karşilarsiniz. ben demiştim diyen bir boka yaramayan tenkitcilikten başka bir boka yaramayan ama elini tasin altina sokmaktan kacan soysuz tanişlarla karsilasirsiniz.
hadi diyelim ki biraz hakkınızı savundunuz ve gaddar oldunuz. ne bencilsin derler, hadi biraz çömert oldunuz soyulacak kaz gözü ile bakip keriz yerine koymaya kalkarlar.
üzerinize iki kat yeni elbise birde papuc aldiniz, papucun uzerine zirank diye basarlar sinirinizi hoplatirlar. neymiş hayirli olsunmus, sicayim öyle hayira.
para kazanirsin hirsiz derler, biraz elin sıkısır beceriksiz derler.
kafana göre yasarsin gamsiz diye kafani şisirler, işini ciddi yaparsin kazulet damgasi yersin.
gebermeyip ne yaparsin. hep tenkit, bombos konusmalarla yapilan tenkid ilaç için bir tane derman yok.
