araştırma programları sayesinde annesinden babasından kurtulmak isteyip ''elalem ne der bari sokağa atmayalım da bakıyor insanlar huzur evine yerleştiriyorlar'' desinler diye götürüp bıraktıkları yerlerin rezilliğinden bahsediyoruz. insanlık dışı muameleleri kendilerine yakıştıran iğrenç bakıcılardan, kamera karşısına çıkıp öyle bir sorun yok gibilerinden yalanlar söyleyen pinokyolardan, kendini bu yaşa getiren pisliklerini temizleyen kahrını çeken insana bakamayıp götürüp bir köşeye bırakıp bayramlarda gidip bir hal hatır sorup ''bitse de gitsek'' diyen insan görünümlü canlılardan bahsediyoruz.
kendinize onların yerine koyunuz. yaşlı olmak aşağılanmayı hor görülmeyi gücü yetmez nasılsa diye işkence göstermeyi gerektirmez. olur da insan olduğunuzu hatırlarsınız olur da kalbinizin yaşamanızdan başka işlere de yaradığını farkedersiniz. olmaz ya neyse...
bu kadar sevgisiz ve gerginleşen bir toplumda yaşlılar da kimsesiz çocuklarda nasibini alıyor durumudur.
insana daha çok insan gibi bakabildiğimiz yarınlar gelsin artık.
kanayan yaradır.Bir gün bizim de başımıza gelebilecek bir hadisedir.ve diğer herkesin.mutlaka ama mutlaka bu duyarsızlığın bu pisliğin önüne geçmek lazımdır.onlar bir zamanlar aynı senin benim gibiydi.ve şimdi biz onlar gibi oluyoruz.bunu görmüyor musun? diye sormak lazımdır.
bakıma muhtaç yaşlı insanların aileleri tarafından terk edilmesi ile başlamaktadır süreç. ardından huzur evlerinde yaratılan çeşitli huzursuzluklarla pekiştirilir, ömürlerinin son demlerinde sessiz, sakin ve mutlu yaşamaları gereken günleri.
huzur evi çalışanlarının da doğuştan kötü olduklarına inanmak çok güç. bir süre sonunda iyi niyetlerini, saygılarını yitirdikleri ise bir gerçek.
sosyal hizmet veren kurumların çalışanları son derece ılımlı, yapıcı, anlayışlı kişiler olmalı ki huzur evleri için içerisinde işkence kelimesi geçen cümleler kurmayalım.
