italik yazasım var bu aralar. Kendimi boynu bükük hissetmemle alakalı olabilir. Biraz eğil biraz yatık çokça batık bir haldeyim. Boğadan sahile iner gibi yokuşaşağı ömrüm zannımca. Türkçeme sıklıkla farsça katıyorum artık nedensiz bir şekilde. Kendi kendimi anlayamadığımdan başkalarının anlamasından korktuğum için olabilir pek tabii.
Tabii demişken hayatımda tabii kalan hiçbir şeyin olmaması mı yoksa bunu farketmek mi daha acı bunu düşünmeye başlıyorum.
Sürekli düşünüyorum zaten bu aralar.
Ateşim 41'di dün. 41 farklı hayal gördüm. Hepsinde senin yokluğun vardı. Esasında tezat bir cümle farkındayım. Ama hala ateşin etkisindeyim bir bakıma. Rüyalarımda bie yoksun ve ben çok gelen yokluğundansa az gelen varlığını özler durumdayım.
her gece kabusum oluyor yokluğun.
Oysa... Oysa bunu hakedecek hiçbirşey yapmadım ben!!!
Sevdiğim şarkıları dinliyorum arka arkaya şarjım bitene kadar. Öylece sızıyorum her gece ve her yeni güne bomboş bir şarjla başlıyorum.
Yüreğimde onlarca cevapsız çağrı biriktiyorum. Hargün yürüdüğüm yollar gün geçtikçe uzuyorlar anladığım kadarıyla Hergün daha fazla adım sayıyorum.
Bu aralar italik yazıyorum sanki zamana meydan okumuş da yıllar içinde yana devrilmiş gibi. devrik lidere lider denir mi sahi? içimde kabaran isyanın elebaşısı bensem neden bastırıyorum ki?
Bu dünyadan ayrılırken "bana ayrılan sürenin sonuna geldim yayında ve yapımda emeği geçenlere teşekkür ederim" diebilecek kadar neşeli olabilecek miyim?
Sorular sorular sorular...
Kafamda cevapsız sorular yüreğimde cevapsız çağrılarla bir sensiz geceyi daha yorgan diye üzerime çekiyorum. inan zerre kadar ısıtmıyor üstelik.
italik yazıyorum bu aralar Kendimi teslim edeceğim bir karakol bulana kadar
