kararlı başlayıp ısrar eden, yorulan, tezcanlı bir çocuk... Sonra kendi haline dönüyor ve başka eğlenceler buluyor. Sanki yetişkin olduğunda "başka eğlenceler bulma" konusunda uzmanlaşacağının haberini almışcasına! Kolayca şekil alan bir oyun hamuruyla çocuğun rapsodisi biraz da bu. Hayal gücünden esintileri tamamen şekle döken, önyargısız, bir karidesin insanların göremediği 11 rengi birden görebildiğinden haberdarmışcasına özgürce.. Şekil, onun için bir bir tema değil, tema onun için bir şekildir artık; istemediği kadar özgürdür! Tüm korkuların kaynağı değil mi bu? Evet, eserde de hissedilir bu korku bir süre sonra: istemediği kadar özgür olmak. ince tonlara doğru inen diziler, korkuyu tam anlamıyla iliklerimize kadar indirir. Ve ardından büyür çocuk; sınır koyar kendine! Artık güvendedir, özgürdür (!).
