"Senden kalan..." diye başlayan cümlelerin rapsodisi. Bir şeyleri bırakacak kimseniz yoksa bile, dünyaya gelmeden önce size bırakılan bir emanetle özdeşleştirirsiniz eserin başındaki dalgaları. Giderek artan bir şiddetle vururlar kıyıya. Sonra umarsızca bir neşeye verir kendini Liszt. Narsisizmimden hallice bir narsisizmi koyar resme dönüştürdüğü eserinin merkezine. okşar ruhunu, benliğini yavaş crescendolarla. Neşesinin umarsızlığının bile farkındadır sonra; bunun için ara sıra döner özüne, bulutları salar güneş'in önüne bir tanrı edasıyla. Öyle ki, "Yağmuru da yağdırsa tam olacak..." dersiniz şu Eylül günlerine! Ancak o, uzayda asılı kalan bir astronotmuşcasına, belirsizliğe sürüklenir, sizi de peşinden sürükler; safi duygular bağışlar, kendinizi güvende hissedersiniz. Gittiğiniz yer, kallavi bir neşe buhranıdır! Ne dediğimi neden alamayasınız ki? Soğuk çay bile içiyorsunuz.
