inancını bireysel varolusunun onunde tutan islamcı soylemi. halbuki inancı ona
dogumuyla beraber cevresi-dıs dunya tarafından asılanmıstır ve fiziksel varolusunun sona ermesiyle inancıyla birlikte topraga karısacaktır. doguda bir birey kulturunun olmaması doguluyu kaderci ve itaatkar yapar. allah kulturu de iste bu ruh halinden beslenir. bu yuzden allah guce ve otoriteye tapan dogulu icin fetislerin en buyugudur. kaderci dogulu adalet arayısını oburdunyaya bırakır. o yuzden her mahalleye bir adalet sarayı yapmayı dusunmez, her mahalleye bir cami yapar. hak arayısını oburdunyaya bırakır. birey merkezli bir hukukun-adaletin olmadıgı toplumlarda hayali bir oburdunya kulturu ortaya cıkar. allah iste bu kulturun fetisi ve tapınma nesnesidir.
