hukukla münasebetin en keyifli kısmıydı. teoride herşeyin mükemmel, makul ve pratik oluşu; mesleğe başladığınızda ilk büyük hayal kırıklığını yaşamanıza neden olur. sonrasında da işlemeyen hukuk, seviyesiz mahkeme kalemleri ve liyakati karşılamayan hakim-savcı ve avukat meslektaşlarınız sebebiyle hayal kırıklığınız artarak devam eder.
kısaca; en güzeli o kalın kitaplara çalışılan zamanlardı.
neredeyse sokakta çevirdiğiniz her iki kişiden birinin okuduğu bölüm. ağlamaya başlamadan organize olup önüne gelen gecekondu üniversitesinin bu bölümü açmasına engel olmalılar. benden söylemesi.
iyi bir üniversitede okunursa kültürel , sosyal açıdan kişiyi oldukça geliştirecektir ancak mesleki açıdan artık hazır iş garanti iş diye bakılmaması gereken bir bölüm.
bir taraftan yarı hayalimdi...
babam hukuk mezunuydu. emniyet müdürü.
ama sinderellanın üvey annesi gibi bir üvey annem vardı. girsem aynı o bok ortamın içinde bulanma çıkamama korkusu... pederle birlikte çalışmak vs.
dayım noterdi... bir buçuk katiplik de yaptım hatta...
ben odtü psikolojiye falan gittim bıraktım....bilader istanbul hukuk.
o da o 90ların boktan dönemine denk geldi bıraktı... amerikaya gitti, sonra ben.
bitereyim dedi... sonra ülke boka sardı sonra hukuk diploması... kıymeti kalmadı diye.
Şu an iyi bir fikir değildir. Ortalık avukat kayniyor, 10 yıllık bürolar kapanıyormuş. Hakim savcılık ise referans (!) işi tamamen. benim gibi, isteyip de kazanamayanlar üzülmesinler.
