vurulmasından önceki 10 dakikada, bir banka kuyruğunda beklerken, nefes daraltısı başlamış, garip bir his kuşatmıştı her yanımı. huzursuz, pis bir duyguydu, içini titretiyordu insanın. ve telefon çaldı aniden, vurulduğu haberi geldi. heybetli görüntüsü, bir yol kenarına serilmişti hemde arkasından vurularak. küçüktüm epey onu tanıdığımda, vurulduğu gün 10-15 yıl büyümüştüm. derdimi sıkıntımı anlamıştım artık. o gün bugündür içimde sızıdır yaşanan. son kez gidip, kim olduğumu, büyüdüğümde ne yaptığımı söyleyememe acısı yaralardan biri. ve bu ölüme üzülmeyenler, eminim o dert etmezdi. dünyada üzülecek o kadar çok ölüm varki. insanlık denen kavramın içini dolduran herşey yitirilmişken, varlığın son nefesini vermesi büyük bir olay değildir.
bu şahsiyetlerin savunması da şudur; çetin emeçler, uğur mumcular, abdi ipekçiler öldüğünde kimse üzülmemiş, kimse sokaklara dökülmemiştir. ılan uğur mumcu için her sene binlerce kişi yürüyüş yapıyor, her sene mezarında anılıyor, onlarca sanatçı beste yaptı, onbinler söyledi. birinin kanını başkasının kanıyla savunacak kadar cahilseniz bile en azından sokakları göremeyecek kadar kör olmayın. ya da uğur mumcu'nun, abdi ipekçi'nin ismini faşist savunmanıza meze ederek pisletmeyin. çünkü onlar da hrant gibi faili mechullerin peşini bırakmadıkları için öldürüldü. önce bir kendinize gelin...
ilk duyulduğunda insanlık adına üzülünen fakat sonrasında sürekli yapılan baskıdan dolayı neye üzüldüğünü unutan kişidir. üzülmem lazım,üzülmem lazım, üzülmem lazım, ay ben neye üzülecektim?
yer yüzünde var olmayan insandır. sonuçta bir insan ölmüştür. allahın verdiği canı ondan başka bir insan almıştır. şöyle anlatmak gerekirse türk ermeni kavramında boğulmaktansa üzülmeyen insanın türklükle almanlıkla alakası yoktur o insan yüreksizdir taştır.
ermeni kilisesinin duvarına geber ermeni piçi diye yazan hayvandan aşağı organizmalar bu topraklarda yaşıyorsa, üzülmek böyle bir durumda çok ekstra bir tercih haline geliyor.
