Vakit tamam, seni terk ediyorum
Bütün alışkanlıklardan öteye
Yorumsuz bir hayatı seçiyorum
Doymadım inan, kanmadım sevgiye.
Korkulu geceleri sayar gibi
Birdenbire bir yıldız kayar gibi
Ellerim kurtulacak ellerinden
Bir kuru dal ağaçtan kopar gibi.
Aşk sabitti gülse hiç dermedik
Bul kendine kuytularda hadi dal
Seninle bir bütün olabilirdik
Hoşçakal gözümün nuru, hoşçakal
Hoşçakal canımın içi, hoşçakal
Hoşçakal iki gözüm, hoşçakal.
Vakit tamam seni terk ediyorum
Bu incecik bir veda havasıdır
Parmak uçlarına değen sıcaklık
incinen bir hayatın yarasıdır.
Kalacak tüm izlerin hayatımda
Gözümden bir damla yaş aktığında
Bir yer bulabilsem seni hatırlatmayan
Kan tarlası gelincik şafağında.
Ölümse korktum savaşsa hep kaçtım
Vur kendini korkularda hadi al
Sen bir suydun sen bir ilaçtın
Hoşçakal canımın içi, hoşçakal
Hoşçakal gözümün nuru, hoşçakal
Hoşçakal iki gözüm, hoşçakal.
"Hoşçakal" kelimesini söylemekten de duymaktan da hep korkmuşumdur.
Çünkü sıradan bir veda değildir bu.
Bir daha görüşmemek üzere "elveda" anlamını taşır.
Hani yıllarca toplanmış anıların, yaşanmışlakların üzerine bir sifon çekmek gibidir.
Bir anda ve bir saniyede yıkar geçer her şeyi tüm kasvetiyle.
Hayat bu kadar kısayken ve hangisi son veda bilinmezken;
bir tek kelimenin bunca anlam ya da anlamsızlık yaratması ne kadar da garip ve üzücü.
vedalardan korkuyorsa bir insan, beceremiyorsa kalıcı vedaları, işi daha da zor hale getirememek için can acıtıcı bir 'elveda' yerine; basit,sıradan, sanki yarın da yine görüşecekmiş gibi 'hoşçakal' demeyi tercih eder..giden kişi gittikten sonra kalan 'hoşça' mı kalacaktır orası ise ayrı bir tartışma konusudur.
otobüstesindir...veda çok zordur... ama etmişsinizdir... ama çok koymuştur... camdan ona bakıyorsundur...içten içe lanet ediyorsundur...artık kalksa bu otobüs diyorsundur...ama bi türlü kalkmıyodur o lanet otobüs...
işte böyle durumlarda dinlenmemesi gereken şarkı. insanı kopartır, çok canını acıtır, hatta dayanıklı bir insan değilse malum şahıs, otobüsten iner.
