öyle anlarımız oldu ki seninle
bazen bir sıkımlık hüzün
bazen tıkabasa mutluluk
ve öyle anılarımız oldu ki
bir akşam göğsünü gere gere hatırlayacağın
ölümü bir nefes kadar yakın
hayatı yirmi bin fersah batık
süzülemeyen birkaç damla yaşla
boğazındaki demirden bir katık
zamandı zamansız yaşadık
gecenin aydığınlığında yürüdük,
günün karanlığıda yüzdük
koştuk, kaçtık, direndik
ama durduramadık
biliyorduk ve bekliyorduk
nihayet şarap kadehlerinde içtik sonu
kadeh kaldırarak küçük kelimelerle
hoşçakal diyerek...
"Hoşça kal" demek istiyorum giderken. "Hoşça kal"da kocaman bir umut vardır çünkü.
"Sen hoş kal, ben geleceğim" dir aslında ardına gizlenen......
"Şöyle bir tur atıp geleceğimdir". Gelirken de tüm umutları çuvalla getirmektir.
Hayatın gülücüklerine ufak bir hüzün eklemektir, Dünyanın bir ucunda bile olunsa "Hoşça kal" kısa bir mola, bazen büyük özlemdir....
hoscakal,elvede kısaca veda kelimelerini kimse sevmez.. söylemesi nekadar hoş gelsede insana gerçekten giden sevdikleri biriyse çok zor olur ayrılması...
hoşçakal sevdiğim hoşçakal, sen bana bakma ben senin baktığın yerde olurum... ben seni unutmam her zaman aklımda olacaksın ama korkarım sen beni unutacaksın.
gidene mi söylendiğinde daha ağır gelir acaba
yoksa kalana söylendiğinde mi?
yılların tortularını silip giderken neresinden tutulur bu kelimenin
başını sonunu kestiremediğim yollardan giderken
ve uzunken gece
soğukken sokaktaki lambaların ışıkları bile
aydınlanmasın isterken gecenin
içimden serin serin geçen kelimesin sen
hoşçakal...
bu kapıdan çıkıp gideceğim cümlesi bir prangayken bileklerimde
ve kesiyorken içimi yavaş yavaş o kör bıçaklar
nasıl söylenir ki...
hoşçakal...
sen yokken nasıl hoş kalabilirim diye düşünmez mi insan hiç?
ve bakarken buğulanmış gözlerle sisli bir otobüs penceresinden
içten içten dilediğim tüm şarkılar hoşçakal diyordu aslında.
böyle zamanlarda yanımdaki teyzelere yol boyu bant hizmeti verilsin istiyorum
sus!
ben içimdeki kalanlarda boğuluyorum...
ne gidene söylensin
ne kalana...
giden de kalan da söyleyemiyorsa birde özellikle...
bana hoşçakal deme!
insanı dinlerken başka diyarlara götüren şebnem ferah şarkısı *
Seni ararken kendimi kaybetmekten yoruldum,
Bulduğumu zannettiğimde kendimden ayrı düştüm
Bu garip bir veda olacak
Çünkü aslında hep içimdesin
Ne kadar uzağa gitsem de
Gittiğim her yerde benimlesin
Söylenecek söz yok,
Gidiyorum ben. . .
Hoşçakal,hoşçakal,hoşçakal,hoşçakal
Ben bir kısrak gibi gelmişim dünyaya,
Şahlanıp gitmek içimde var
Hoşçakal. . .
Biraz su biraz yeşillik her yer benim evimdir
Taşırım dünyayı sırtımda
Her dil benim dilimdir
Ama söylenecek söz yok gidiyorum ben. . .
Hoşçakal,hoşçakal,hoşçakal,hoşçakal
Ben bir kısrak gibi gelmişim dünyaya
Şahlanıp gitmek içimde var
Hoşçakal. . . .
ben bir kısrak gibi gelmişim dünyaya
şahlanıp gitmek var içimde
sözleriyle bitirendir. gerçekten bazılarımız 'biz' de fazla kalamazlar onların yapısında vardır. mutluysalar bile gitmek zorundadırlar. onun için hoşçakal...
Bugün damarlarimda kan yerine ayrilik dolasiyor
Bugün ellerime ellerin yerine yalnizlik dokunuyor
Ve ask simdi cok uzakta uyuyan bir cocugun kalbidir
Ve ask simdi cok uzakta uyuyan bir cocugun kalbindedir
Bugün parmaklarima saclarin yerine sessizlik dolaniyor
Bugün bana kollarin yerine karanlik sariliyor
Ve ask simdi cok uzakta uyuyan bir cocugun kalbidir
Ve simdi bir kalbi bir bendenden ayirip gitmenin tam vaktidir
Hoscakal
Bugün damarlarimda kan yerine ayrilik dolasiyor
Bugün ellerime ellerin yerine yalnizlik dokunuyor
Ve ask simdi cok uzakta uyuyan bir cocugun kalbidir
Ve simdi bir kalbi bir bendenden ayirip gitmenin tam vaktidir
Hoscakal.. sözlerine sahip harika bir cem adrian şarkısıdır. dinlemeyenlere tavsiye edilir.
elveda kelimesine göre daha fazla umut barındırır içinde. elveda nettir; fakat hoşçakal, 'hoşçakal ki bir daha göreyim seni' gibi bir anlam taşır. zaten öyle olmasa hoşça kalınması gideni neden ilgilendirsin. eğer varsa içte bir sızı, bir sevgi, hoşçakal denir, veda sözü olsa da bir sıcaklık vardır. elveda, elveda... ne kadar da soğuk ve duygusuz bir kelimedir bu. söylenişte bile belli ediyor soğukluğunu.
anason kokan nefeslerimizle çığırıyoruz balkonda. sonbaharın ilk adımlarına üzülüyoruz, sadist ebeveynlik içgüdüsüyle. derken bir şarkı cızırdıyor radyoda. hani o eski, gazete kuponlarıyla aldığımız, kasetçaları bozuk radyodan.
işte gidiyorum; birşey demeden..
sigaraya yüklenen dudakların, "kırık kadın" imajına öyle uyuyorki, sahneyi tamamlamak için kırlangıçlar geçmeye başlıyor balkonun önünden defalarca.
yol ayrılmış, görmeden gidiyorum..
kapalı gözlerinle "içten" sesin, her gidenini bir bir geçirdiğini anlatıyor film şeridinle, alt kimliğiyle sakinliğini koruyan komşularla bana. ben sadece seni izliyorum. sigaramı küllükten alıyorum.
yürüyorum sanki senin yanında..
hala kapalı gözlerin. ben siliniyorum ortamdan ufak uzak. çıt çıkarmadan gözlerinin ardındaki sahneye ortak oluyorum perde arkasından. son demlerinde dışlanan bir huzurevi hırçınından farksız gördüklerim.
bana kimse sen gibi sarılmadı..
gözlerin açık şimdi. bana bakmıyorsun. ben hala yokum orada. bir özeli anıyorsun. bir acıtanı üzerime yığıyorsun. sigaran elini yakınca küllüğe uzandığında farkediyorsun beni. fısıldıyorsun tekrar. "bana kimse sen gibi sarılmadı." gülümsüyorum. istanbulu çok özlediğimi görüyorum.
sabah olmadan; kapıyı çarmadan; ufak adımlarla ilk trenin mahmurluğuna boğuluyorum. gözlerin kapalı. uyanma; yanarsın..
Süha yavuza Şebnemi böyLe bir şarkı yazmaya (oLumsuzLarıyLa) teşvik ettiği için hem kızdığım hem de teşekkür etmek istediğim bir şarkıdır.. Şebnem ferahın en iyiLerindendir, sözLeriyLe gidenin gerçekten giden mi yoksa kaLanmı oLduğunu çok iyi anLatmıştır. Veda şarkısı oLsa da içinde umut barındırır.. SoLosuyLa kendine hayran bırakır.. KonserLerde dinLeyiciLeri ağLatma eğiLimi vardır, deneyimLe sabittir...
