insanın 'giden' olduğu için kendisiyle gurur duymasını sağlayan, güzel bir küçük iskender şiiridir
Geri gelmemelisin.
Ya olduğun yerde kal'malısın.
Ya da gittiğin yerde...
Sen bu hayatta gördüğüm en hoş 'çakal'sın neticede...
Hiç ummuyordun değil mi?
Ben ne zaman gitmeye kalksam hep sana kalırdım.
Ne zaman seni sevsem hep sona kalırdım.
Güle, güle kullan yalnızlığını.
Ben gitmeleri hiç bilmezdim değil mi?
Bu terk ediliş,
Şeytanı geçtim, sana bile pabucunu ters giydirdi...
Parmak uçlarıma kadar incindim.
Gelmen neyi değiştirir?
Ben yalnızlığın sırat köprüsünden tek başıma geçtim!
Düelloya davet edilen bir kelime, 3 heceydik.
Kendimizi alıştırdık!
Kurşun namludan bir kez çıkardı.
Ay-rıl-dık.
Acıydı...
Sancılıydı...
Biraz gürültülü,
Biraz da kavgalıydı...
Bu kez sondu.
Evet sevgilim,
Nur topu gibi bir ayrılığımız oldu.
hoşçakal , sen ne hoş '' çakal'' mışsın yada hoş falan kalma olacaklar da sensiz olmasın diye taktığım ve türkçemiz için gereksiz gördüğüm bir kelimedir.
