görür görmez zaman yavaşlamaya başlar. saniyeler arasındaki mesafe uzar gider.(metrobüstesindir). rahatsız oluyormuşcasına sürekli kırpıştırılan kocaman büyüleyici siyah gözlerin sahibi aynı zamanda gözlerinin siyahıyla uyumlu siyah bir elbise giyiyordur ve elbisenin beyaz kısımları da gözlerinin beyazıyla müthiş bir uyum oluşturmaktadır. bu sırada audrey tautou'nun amelia filmindeki saçları gibi küt diye tabir edilen doğal kısa siyah saçları da kendisine inanılmaz bir hava katıyordur. birkaç santimle orta boylarda sayılmaktan kurtulan narin vücudu ve masumane yüzü, duruşu, hızlı göz hareketleri sanki onu o mekandan soyutluyor ve "sen nereye aitsin?" sorusunu sorduruyor.. (tüm bunlarla eşzamanlı olarak placebo'dan where is my mind çalmaktadır.) zamanın yavaş akışını daha fazla sürdürmek başını döndürüp bayılmana sebep olacağı için gözlerini ondan alıyorsun ve (birkaç durak sonra) o ortamdan ayrılacak olmanın hüznünü kalbinin en derinlerinde hissediyorsun. ama bu hüzün, yaptığın davranışın doğru olduğunu bildiğin için yerini gurura bırakıyor, çünkü onu daha fazla izlemek hiçbir zaman yeterli olmayacaktır senin için. hem o senin farkına varırsa kırılıp dağılabilir. oradan ayrılırken bir kez daha dönüp bakmıyorsun bile zaten son kez baksan dahi sesini duyamayacaksın nasılsa. evet sesini duyamamak ve tanışamamak zaten dışarı adımını atar atmaz seni mahvediyor... herşeye rağmen güneşe doğru yürürken gülümsemene vesile olan hoş bir kız görmenin mutluluğu yüzünden okunuyor.
