aslında 'how are you sorusuna fine thanks and you deme zorunluluğu' şeklinde olacaktı başlık fakat sığdıramadım. ne sözlüğe, ne de bana bu zorunlu cevabı dikte eden ingilizce öğretmenlerime, sığdıramadım...
ezberci zihniyetten, ezberci eğitimden herke$ler şikayetçidir zannımca, e görüldüğü üzere bunda da haklıdırlar.
şimdileri bilemiyorum ama ben ilkokuldaykene de böyleydi, ortaokuldaykene de. 90'lı yıllar bebesi olduğum düşünülürse, çok uzak bir geçmiş sayılmaz.
ali'nin sürekli ata baktığı, oya'nın ip atlayıp, ışık'ın da ılık süt içtiği o günler, daha dün gibidir birçoğumuz için.
hatta hatırlarsınız, sürekli mısır yemesi hususunda yalvardığımız bir ömer vardı.. sahi n'oldu la ona?
aman işte, saçmalamanın lüzumu yok, sadece o günleri size bir hatırlatayım dedim. işte bu konu da o zamanlardan kalma bir uktedir içimizde.
ben bugün ingilizce konuşamıyorsam, hep bu ezberci zihniyet yüzündendir. hep aynı sorulara, hep aynı cevapları vererek, verdirterek dil öğretmeye çalıştılar yüz binlerce çocuğa.
ben işte o zamanlar başladım susmaya. nasılsın? sorusuna, ingilizce, 'valla pek tadım yok hacı' diyemediğim için en arka sırada resimler çizdim pencil ve book'larla dolu defterime.
-what is this milli?
+this is a buuk öğretmenim
-?
+buk değilse pensıldır amına koyayım, ne bakıyosun sayın öğretmenim?
-sit down zero geri zekalı!
burdan, geçmişteki bütün ingilizce öğretmenlerime, türkçe selam ediyorum. -sizi andım bu gece, kulaklarınız çınlasın-
neydi bi şarkı vardı, klibindeki öğretmenler de çatır çatır ingilizce konuşuyorlardı.. heh..
