Özellikle 30 yaşından sonra birinden etkilenmek zorlaşıyor. Bir bıkkınlık, tahammülsüzlük, gerçekleri kabullenişin getirdiği kolaylıkla karar verme vs. hoşlanacak kimse yokmuş gibi hissediyorum. Armudun sapı üzümün çöpü derken evde kaldık.
hoş olmaz. hoş, her hoş geldin diyene hoş bulduk demek de hoş durmaz biliyoruz da genede hoşlanmadım ben bu fikirden. hoşt amınakoyim amma hoş yazmışım hoşafa dönmüş entry.
Bulsan bile onu göremediğin her an daha da soğuyorsun ondan. Dolayısıyla devamlı görebileceğin birini bulman gerekiyor. Zaten ha deyince olacak bir iş değil bu. Zaman istiyor. Ortak paylaşım istiyor. Güven istiyor. Falan falan. Zaten genelde belirlenen adayların çoğu fos çıkar. Kalan tek tük kişiyle de uyuşamayınca yalnızlık çekilmez oluyor.
bu durumda ters psikoloji mantığıyla hareket ederek hoşlanılacak kişinin sizi bulması beklenmeli. diğer türlü "niye kızlar bana bakmıyor" diye ağlar durursunuz.
Gercekten etrafindaki kisiler tek tip dir, orijinallik, gercekcilik ve samimiyet bulamayan insan tipidir. Karsisina onu sasirticak kendisini sorgulaticak birisini ariyordur. Cok seymi istedik acaba.
