Hezeyanlarla geçen bir ömrün, kulak tıkayan vecizelerden uzakta bir yerlerde saklandığı inidir. Doğadan sarkan binlerce güzelliğe, kuş seslerine, çiçek kokularına ayın metanetine ve hikmetine kör edilen gözlerin sevdiğidir hiçlik. Ruha, sevgiye, şefkate, kalbe hitap eden kişilere artık duyamadığı sevgiyi hiçliğe adamasıdır. Yaşamdaki tekerrürün kendisi için bir daha olmayacağının farkında olması ve tekrar aşık olamayacağını bilmesi hatta sevmeyi tamamen unutması durumudur insanın. Göğüs kafesinin içinde en ufak bir heyecan kalmamıştır artık hayata dair, çoktan kas katı kesilmiştir. Sade bir hiçliktir onun için hayat, huzurludur.
