savaş...insanlar hep savaş halinde. tartışırlar, kavga ederler, ülkeler savaşır, ırklar savaşır, güç için savaşır, para için, kimi zaman kadın, kimi zaman intikam için bile savaşır haldedir insanoğlu. bana göre en büyük ve zorlu savaş insanın kendiyle olan savaşıdır.
bir hayvan düşünün. kendi içgüdüleri nasıl olursa ona göre hareket eder, kendi amacı nasıl olursa ona göre hayat kurar. hayatı öyledir yani başka şekilde değiştiremez. bir güvercin gidip de insanlara saldırmaz ya da alaskaya göç edip orda yaşamını sürdürmez. yani yolundan şaşmaz ama insanlık öyle değil.
büyük bir güçle yaratıldığımız için büyük sorumluluk doğmuştur çağlar boyu ve sürekli diğer insanlarla iletişimimiz doğmuştur. ilerlemek için başkalarına ihtiyacımız olmuştur ama başkaları adına başkalarına ve kendimize zarar vermemek adına sürekli kendimizi dizginleriz. böylece kendimizi hayvanlardan yine başka bir şekilde ayırmış oluruz.
bu savaşta insana en zor gelen şeylerden biri de alıştığımız bir huyumuzu değiştirmemiz. bu bir tik gibi burnunu karıştırmayı durdurmak gibi bir şey değil. hele hele bir düşünceyi değiştirmek asla. bünyenin o hassas dengesini kırmadan değiştirmek bence inanılmaz zordur ve insan bunu yaparken dayanılmaz acılara katlanır. bir çok kez hem kendim adına hem de başka arkadaşlarım adına şahit olmuşumdur. hani deriz ya "dile kolay" ya da bir diğer deyişle "hadi ya! yiyosa sen yapsana!" gibisinden cevaplarla arkadaşlarımı değiştirmeye çalışmışımdır.
bir süre sonra da farkında olmadan kendimde olan değişiklikleri farkettim ve özellikle geçen senenin sonunda kendimde yıllarca farkında olmadan bir özellik olduğunu gördüğümde ne kadar korktuğumu tahmin edemezsiniz. bunca zamandır sırf bu huyum uğruna ne kadar çok kendimi incitmişim haberim yokmuş. bir tarafta hayatını tembel tembel geçiren, diğer bir deyişle hayvanlar gibi oturan ben; diğer tarafta ise zincirlerini kırarak hapisten çıkmaya çalışan ben. korkmanın diğer bir nedeni de kendimde gördüğüm kapasitenin aslında ne kadar olduğu. i̇nsan hiçbirzaman kendi kapasitesini bilemez doğru fakat yükseltebilir. önemli olan burda kendini tanımaktır. kendinizi yeni bir arkadaşınızı tanıyormuş gibi tanımaya başlayın bence bugünden itibaren. özellikle de sorular sormaya başladığınızda aldığınız cevaplar sizi yeterince tatmin edebilir.
örnek olarak: daha önce hiç bir arı tarafından sokulmadığınız düşünün. hiç arı sokmadığı için arı sokmasına karşı alerjik olup olmadığınızı bilmiyorsunuz. gerçek hayatta da herhangi bir üzücü veya çok acı bir olay dahi karşısında nasıl bir tepki vereceğinizi bile bilmiyorsunuz. bence bundan daha korkutucu bir şey olamaz. biliyorum ben de keşfettiğimde çok korkmuştum.
kısacası işin yarısı korkunuzu bilmektir ama işin diğer yarısı ise en zor olan yani korkunuzla yüzyüze gelmekt
