her şey artık yüzeysel oldu ve fikirler kalıp düşüncelerden ibaret.
herkes boş işlerin peşinde ve ardı kesilmeyen bir telaş halinde. doğal davranmaktan korkuyoruz. ayıplanmak ve hata yapmaktan da ölesiye korkuyor ve nefret ediyoruz. azar işitmemek ve onaylanmak en sevdiğimiz olaylar arasında.
bunları söyleyen biri olarak utanarak eklemeliyim ki saydıklarımı ben de yapıyorum. niye böyle ucuzladık ki biz hiç anlam veremiyorum.
turşuya dönüştürülen beynim bu duygu dolu satırları bir saat sonra tekrar okuduğunda herşeyi unutmuş olacak ve bu karalamalarımın saçmalıktan, aymazlıktan ibaret olduğunu düşünecek. böyle işi sikeyim.
edit: boşluk atmayı unutmuşum hiçbirden sonra. düzeltiver sana zahmet mod bey. ya da hanım.
