birkaç yıl önce çekilen bir fotoğraftan eksilenlerin olması, hayatta olanların eski sağlıklarında olmaması, kişinin de o eski çocuksu naif düşünceleri taşımamasının getirdiği , içinizi harab eden duygu.
yaralanmaktır çogunlukla asıl nedeni. aldığımız her yara bizi diğer insanlara karşı güvensiz yapmaktadır. güvenilecek insanlara bile güvenmemeye başlarız. değer verdiğiniz herşey de yaşanılan tüm değişiklikler sizde iz bırakacağı için artık hayatın eskisi gibi olmayacağını düşünürsünüz. haklısınız.
aslında gerçekleşme ihtimali yüksek bir histir. öyle ki hiçbir şey aynı kalmaz, her şey zamana kapılarak bir şekilde değişir, eskiye göre farklılıklar gösterir.
sana zamandan bahsederler, her şeyi iyileştireceğinden. oysa zaman hiçbir şeyi iyileştirmez küçüğüm. yaralarımızı durmadan kanatır. ta ki sen, kan kaybından ölene kadar..
her şeyden vazgeçilmesine neden olan hisdir... hayal kırıklıkları sonrasında gelen agır yıkımlar kişinin sağlıklı düşünmesini engeller ve bu sağlıksız zamanlara denk gelen bu his düzeltilmesi mümkün olmayan hatalara neden olabilir...
zaman işte burada yine ibne bir şekilde kendini gösteriyor ve her şeyi düzeltiyor... siz yeter ki sabretmeyi başarın, yeter ki mücadele etmekten vazgeçmeyin zaman size sormadan her şeyi eskisinden daha güzel hale getirebiliyor...
öyle ya her yeni gün dünün aynısı gibi görünsede aslında içinde hiç olmamış mucizeler taşımaktadır...
eski heyecan bir daha gelir mi? o, sevilenin bir bakışının bile mutlu etmesi. tekrar sevebilecek miyim, yoksa kelimelerde mi kalacak 'sevmek'? aşk eksik dedik bu hayatta, elmanın yarısı eksik. güya yarısını buldum da elma çürümekten vaz mı geçti? peki nedir bu elmayı çürütmeyecek olan, bu ömürü? eskiden elmanın çoğu sağlamdı, yeni yeni çürüyordu çünkü. şimdi ise tüm hızıyla. eskisi gibi olmayacak. çekingen, sessiz, cila sürülmüş siyah gibi parlak bir siyah, ama siyah. bakma parıltısına. ışık değmediği zaman o bir siyah. yine anlatamadım.
hiçbirşey eskisi gibi olmayacaktır , zaman makinası icat edilene kadar olmaz , olamaz. hayatın beklerken yaşamak , yaşarken beklemek , bekleyip yaşarken ölmek oldugunu düşünürsek , beklemenin ve yaşamanın da gelecege ait olan bir kavram oldugunu kabul edersek yanlışa düşmeyiz.
nerde o eski ramazanlar deyimlerinin kökeni , toplum bilincine bu şekilde zerk olmaktadır.hayatta değişmeyen tek şeyin değişim oldugu gerçegini kabul etmek gerekir.geçmişe bakarak aglamanın ve zırlamanın hiçbir faydası yoktur.lakin ihtirassız ve üzüntüsüz yaşayamayan * insanlar için "geçmiş" büyük bir malzemedir.çocukluk anıları akla gelir ; geçmişdeki musaitseniz annem size gelecek tümceleri , ağaçlardan yenilen dutlar , ilkokuldaki saklambaçlar , bir zamanlar aynı ortamı paylaştıgınız ve bir zamanlar can cigeriniz olan arkadaşlarınız , inşaatlardaki üstüne atlanılan kumlar , dünyanın öbür tarafına gittigi sanılan trenler , depoziteleri çalıp bakkala satılan kola şişeleri bir anda gözünüzün önünde canlanır.ardı sıra hiçbirşey eskisi gibi olmayacak satırları dudaklarınızdan dökülür.
aslında insanın bir çocuk gibi dudaklarını büzen olay , hayatın yavaş yavaş sonuna gelindigini bilmektir.
keşkelerin başladığı olaydır. keşke o zamanlar byle yapmasaydım da şimdi böyle olmasaydı düşüncesi yoğunlaşır o dönemlerde. zaten tez zamanda da kesin sonuçla sona erer.
geleceğe emin adımlar atmak için iyi bir fırsat yaratan gerekçedir. hayattan alınmış tatların bayatladığını ve yeni tatların ihtiyacının doğduğunu savunandır.
sigarayı uzunca bir süre bıraktıktan sonra, bir tane içmekten ne çıkar diyerek çıkılan yolculuktur; veya yeni sevgiliyle ilk kavgadır, tavanın içine değil ocağın kenarına kırılan yumurtadır, küllüğün halının üstüne uçmasıdır, bazen de geceyarısı alınan kamil koç biletidir. (bkz: bir yaşam tarzı olarak depresyon)
