bunun psikolojik bir adı vardı ama şuan aklımda değil. son yıllarda bende böyleyim ne yediğimden tad alıyorum ne içtiğimden nede başka bir şeyden yaşıyorum sadece bir bitki gibi yaşama isteğim de kalmadı. keşke kendi canıma kıyacak cesaret olsa ama oda yok istemeden yaşıyorum sanki tanrı zorla yaşamamı istiyor ve dünya kafesim.
son zamanlarda kendim de yaşanan olaydır aq hiçbir şey yapasım gelmiyor ve işin kötü tarafı bu korona ile ortaya çıkan bir olay değildir daha çok türkiye şartları koronada tuzu biberi oldu tabi.
depresyona kadar gider bu. çok kötü bir olay. sevdiğin şeylerden bile keyif alamıyorsun falan. bir an önce geçsin diye bekliyosun. hayata farklı bi renk lazım böyle durumlarda.
Tutku eksikliğinden kaynaklanan durum. Çünkü tutkusu olmayan insanda, genel-geçer hevesler dışında hayata bağlayan bir şey yoktur. Nefes alıp vermek değil yaşamaktan kastım elbette, her hücrende yaşadığını hissetmek.
Bizim gibi, ihtiyaçlar hiyerarşisi’nin ilk 2 basamağına sıkışmış toplumlarda tutku çok büyük eksikliktir.
Bu duygunuzu keşfedin ve yaşayın. En güzel, en kararlı insanlar tutkulu insanlardır zira.
Artık yaptığım hiçbir şeyden zevk alamaz oldum. Spor ve dalış harici evden çıkmak istemiyorum. Evdeki müzik aletleri beni çal diye gözüme bakıyor, bisikletler tozlanmak üzere, çadır öylece duruyor arabanın bagajında, drone'u kullanmayalı aylar oldu, teleskop biblo niyetine duruyor salonda. Üstümdeki ataleti atıp moda sokamıyorum kendimi. Kafa dengi arkadaş bulmak da çok zor belli bir yaştan sonra. Keşke hiçbir vasfım olmasaydı da boş beleş yaşayıp bunları hiç dert etmeseydim. Ot gibi yaşayıp işe gidip gelirdim akşam da survivor ve sikko yaz dizileri izler mutlu olurdum.
Bence milletin gazına gelip modern olucam kendimi geliştircem diye özüne aykırı şeylerle ilgilenmişsin.
Aç kısmetse olur falan izle. Gitar yerine zurna çal. Özüne dön.
