zamana hiç el sürmeden, an'ın kıyısına köşesine tüneyerek sadece olup bitenleri seyretmek. "ne haliniz varsa görün" demek hayata. tutku ve arzunun silinmesi.
tanrı'ya karşı uygulanabilecek en büyük kişisel protesto!
ilk başlarda durumdan dolayı üzülüyorken, sonradan olayı kabullenip 'hiç'liğin içine bir zehir gibi yayılmak. öylece donup kalmak güne. değişime kafa tutmak. dünyanın yokluğunuzdan etkilenmeyeceğini kavrayarak, süperegonun kafasını taşla ezip öldürerek boşluğu kutsamak.
işte ben. Öyle anlamsız çabasız boş boş takılıyorum bir iki gündür. Yaptığım hiçbir şey yok.Dün de yoktu bugün de. Hiçbir şey yapmamaktan yoruldum gerçekten.
Devamlı yazıp, çizip yol haritası belirliyorum. Tahminim bu süreç 12 ay ile 18 ay daha sürecek. Taklaya gelecek birçok firma var, sonrasında sektörü iyi analiz edip ufak ufak adımlar atacağım.
Ancak şu an hiçbir şey yapmıyorum, düzenim bozulmaması adına risksiz işler peşindeyim.
Dönemi iyi analiz edemeyen taklaya gelir, hiçbir şey yapmamak şu an için olumsuz olumlamadır.
protesto etmektir. belki de pasif agresif mevzilenmektir hayata karşı. eskiden sağda solda görüp de acıdıgın punkları anlamaya baslamaktır yavas yavas. onlar bile birşeyler yapmaktadır aslında, pantolonlarına zincir takacak, gördükleri ilk büfeden bira alacak motivasyonları vardır bir şekilde. elinde diploman, özgeçmişin, üç dilinle geldigin ülkede otuz metrekare odanda alık alık bakarsın duvarlara bütün gün. oysa ki bu sehir bir sürü olanak sunmaktadır eglenmek icin, ögrenmek için, görmek icin, ama sen gözlerini kapatıp uyumak istersin tüm zamanı, sevgilinle olmak dısında hiçbir motivasyonunun yoktur,inekler süt veriyor, tavuklar yumurtluyor, ben neden hala bir baltaya sap olamadım bu gavur memleketinde dersin,kitaplar öylece durur masanda, ne kadar öğrenme askın olsa da bir türlü el süremezsin. fotograf makineni alıp amacsızca fotograf cekmek istersin,elin gitmez bir türlü. televizyonu acmak istersin, yahu yine almanca ya der kapatırsın. mutfaga gider yemek yapmak istersin, uzakdoguluların pilav makineleri karsılar seni, 3 günü on euroyla gecirmek zorunda oldugunu hatırlarsın,konserve yersin. hiçbirşey yapmak istemezsin işte, murathan munganın şiirinden dizeler aklına saldırır, vazoda duran plastik bir çiçek, fişi çekilmiş bir havuz. sen yerinde sayarken hayat akıp gitmektedir yine de, yeni reklam kampanyaları, yeni bilgisayar programları, dünyanın muhtelif yerlerinde doganlar, ölenler, inip cıkan hisse senetleri...resmin tamamını görmeye calıstıkca gözlerin kör olur, her an update etmektedir çünkü resim kendini, beynin bir türlü yetişemez zamanın hızına, bilirsin ki geride durup izlesende, içine atlayıp delicesine yüzsende aynı eksik resimdir gördüğün, tamamını görebilene tanrı denmektedir yasadıgın evrende. neyi protesto ettiğini anlayana dek cıkamayacagını bilirsin bu kısır döngüden, sessiz bir cıglık atarsın, terapistini beklersin usulca, bilinçaltın türlü oyunlarla celme takmaktadır sana, celme yememek için yürümemeyi secersin işte, öylece durursun, bakarsın beyaz duvarlara, duvarlar kagıt olur, yazarsın, rahatlarsın.
yaşam felsefesi haline gelebilecek bir durum.
herşeyi uzaktan izlemek, müdahale etmemek, değiştirmeye çalışmayıp geçip gitmesini izlemektir.
kabulleniciğin üst sınırı hayattan alınan zevkin alt sınırıdır.
haftasonu sadece genel mesai var diye sabahın köründe işe gelmek ama hiç bir işinin olmaması sonucunda boş boş zamanın bitmesini beklemek. gayet sinir bozucu ve moral çökertici bir haldir.
(bkz: acımasız gerçekler.)
