son zamanlarda yaşadığım durum. eşimle ailem arasında geçmişte yaşanan sorunların bugüne etki etmesinden kaynaklı aslında. iki bayramdır memlekete gitmemek ailemi görmemek, sonrası gelmek istemediği için eşimle tartışmak falan filan. 2 çocuğu aynı anda götürebilrsem eşime zaten gel demem de çocuklar küçük. ayrıca onun varlığı hem yolda ikinci bir sürücü hem de co-pilot demek. yoksa arkada iki bebe ile o yol çekilmez. neyse sonuç olarak ben ailemi pek aramıyorum, edecekleri laflar yüzünden gitmek istemiyorum da, eşimle de arada tartışıyoruz konu yüzünden filan ama durum çocuklara yansımaz inşallah. gerçi onlar farkındalar anne babadaki huzursuzluğun. ne yapacağımı bilemediğim için başlıktaki durumu yaşıyorum. öyle sözlük.
Son zamanlarda içinde bulunduğum hâl. Ki ben boş duranı hiç sevmem. Bomboş oturup sıkıldığımda bile hiçbir şey yapasım gelmiyor. Zembereği kırılmış saat gibiyim.
Dur şimdi de şu yana kıvrılayım. Allah'ımmm tembellik ne yorucu şeymiş. Yoruluyorsun ama ortaya çıkan bir şey yok.
Uzun zamandir dahil oldugum ruh hali. Yillarca kendini sıkarak, istemeye istemeye "yapilmasi zorunlu isler" yüzünden peyda oluyor sanirim. Gerek is gerekse özel hayatta ardi arkasi kesilmiyor su lanet olasi to do list'lerin. Tam sunu da basardim, su da bitti sükür diye sevinirken, bi yenisi ekleniyor. Motivasyon mu kalir insanda.
mutlu olduğunuz bir işiniz, bir eşiniz, bir uğraşınız yoksa, çevrenizdeki insanlarla kurduğunuz diyaloglar samimiyetsizse, toplumun dayattığı kuralları saçma buluyor, sürekli - mış gibi yapmak zorunda kalıyorsanız başınıza gelen hadise. yaşama sarılmak için itici bir güç lazım.
