potansiyelinin yettiği her şeyden sıkılmış insandır.
benimdir.
"edit/not: kimine çok büyük gelen şeyler kimine çok küçük gelir. bazı insanların hayattan beklentileri farklı olur. mesela kimi insan sevilmek ister, kimi insan güç ister."
belli bir yaş grubu ve o yaş grubunun zihniyetinde saplanmış insanlara sorsan hepsinin "kesin doğru" olan bir fikri vardır bu konuda.
ama hepsinin yanlış olduğunu biliyorum.
çabalamayı bıraktığım gün kazanmaya başladım...
bunun tabi ki mantıklı bir açıklaması da var.
hiç çabalamazsanız hiç kazanamazsınız, ama ara vermeden çabalarsanız da çok kaybedersiniz.
kafanız mı karıştı? tavsiyem şu; potansiyelinizi fark edin ve iyisiyle kötüsüyle kabullenin.
Tamam, hoş bir şey değil ama benim bu insan. Evet, mevcut durumdan memnun değilim ama bunun dışında başka bir hal de memnun etmezdi. Bu yüzden bir şey için çabalamak zaman ve efor kaybı sadece.
hayata olan küskünlüğüyle mütevellit yaşama sevinç’ini kaybetmiş kişidir. onun için nefes almak onu yaşamaya zor kılan şeylerden dolayıdır. peki düzelme süreci nasıl sağlanabilir? bu durumda kişinin kendisinin hayata tekrar sarılmasını sağlayacak kişi veya kişilerle tanışmasıdır. yeni insanlar yeni yüzler beynin sabit bakış açısını değiştirebilir.
ya artık yorulmuştur ya da çabalamak istemeyecek kadar hayatı düşünmüyordur. her insan hayatının anlamsız zamanlarından geçmiştir. hayata küstüğümüz, kendimizden “yok ya benden olmaz” dediğimiz, çabalayamacak kadar yorulduğumuz o zamanlar. her şeyin bir sonu olduğu gibi bu anlamsız zamanların içinde boğulmamızın da bir sonu vardır elbet. insan salt şu an için değil de, ilerisi için çabalamalıdır biraz da.
