Uzun bir süre çok fazla şey düşünürsün,her şeyi umursarsın sonra bakarsın ki sürekli acı çekiyorsun. Bir sabah kalktığında artık bir şey hissetmediğini görürsün nasıl olduğunu anlamazsın ama olmuştur belki de kotanı doldurmuşsundur. Ama bir süre sonra insanı kahreder şu hissizlik illeti.
Hissizliktir.etrafında olup bitenlerin sadece yakınında olmaktır asla içinde değil.keşke hayat da biraz dursa sonra beraber hissetmeye devam etsek dersin.
mal gibi olmaktır. olaylar gelişir ama ne yapacağını bilemezsin. duygularını ifade edemezsin. sonrasında yapmacığa kaçarsın zaten. eğleniyormuş, heycanlanmış, üzülmüş... gibi yaparsın. bir yandan güzel bir yandan da sıkıntılı bir durum işte. kafan bomboştur, tam anlamıyla hiç bir şeyi düşünürsün.
olaylar, durumlar, gelişmeler karşısında ne bok yapacağını bilmemek, apışıp kalmak.
içte gram telaş, endişe, mutsuzluk yada aksi yönde mutluluk, sevgi barındıramamak, herşeyin basit görünmesi.
berbat bir durum, ötesi yok.
sürekli aynı duyguları yaşadıktan bir süre sonra olaylara tamamen tepkisiz kalmaktır. kimi zaman çok iyi bir durum olsa da karşınızdakilerin beklentilerini karşılayamazsınız. ama nasılsa bir şey hissetmediğiniz için problem yoktur aslında.
hissetmemek ne demek biliyor musun?
hayatı her daim uçlarda yaşayan biri için hissetmemek ölmekle eş değer. acı da olsa, hüzün de olsa hissetmek istiyorsun, zira hissetmek yaşamak demek. bir camın önünde duruyorum ve hissetmiyorum. ölümlere eşlik ediyorum, gidişlere, göz yaşlarına eşlik ediyorum, sahte gülüşlere. bir şey hissetmiyorum. özlemle nefret arası çizginin üstünde dansta, kabuğumun altında güneş ışığından uzakta duruyorum. daha sert artık, daha girintili çıkıntılı, daha eski, daha çirkin. düşüp de çamura çokça kirlenmiş gibi. umursamıyorum. ben bir camın önünde duruyorum. Ankara'nın her hali geçiyor gözlerimin önünden. yazı, kışı, baharı.. günün muhtelif saatlerinde gökyüzünün milyon halini kazıyorum hafızama. ben duruyorum camın önünde. zaman akıyor. kabuğum eskiyor, sertleşiyor. ışığı almadıkça içeri, karanlıkta kalmak sorun olmuyor. korumak için yumuşak kalan çizik yaralarımı, bir ceviz gibi saklanıyorum kabuğuma. herkesin bir öncekiyle aynı olduğunu kabulleniyorum.. kabuğuma çekiliyorum. uzak, soğuk, güvenli.
