Var böyle tipler. Konussa sıcıp sıvayacak dönmeye yüzü olmayacak. En iyisi susayım da dönme vakti gelince bir bahane yaratırım hesabı. Olmadı suçu kendime atarım. Valla insan yasadıkca türlü cesit insanla sınanıyor herkesin yöntemi farklı, dogrusu farklı.
Bir insan senden gider.
Bir neden vermeden gider.
Sana sadece sorular bırakarak gider.
Neden böyle yapar ki derdini dert edindiğin, neşesini neşe edindiğin? Durup dururken nasıl gider bir yakın?
Böyle gidilir mi?
Sanırım ben anlamayacağım. Daha önce hiçkimseyi sadece sorularla bırakmadım. Bu empati yapabilen bir insanın tüm ayrılıklarında olacak olandır.
Görmezden gelmek en ağır suçlamadır. intiharda bile bir not bırakılır, kim bu suçun karşısındaki diye, herkes yıpranmasın diye.
Düşüncesizlik en korkuncu bir insan yaşamında. Kendini, diğer insanları düşünmüyorsa bir insan belki sadece öylece sessizce gitmesi en iyisidir kalanlara.
" keşke hiçbir şey demeseydin, demeden olsaydı ne olacaksa" olayı da olabileceğini düşünmüş olabilecek insanlardır. insanların birbirlerini pek anlamadığı kanaatindeyim. konuşmak anlaşılmak için var ise, ve bu başarılamayacak ise, daha kötüye saracak ise bir şey dememek daha iyidir.
Belki, cani istemistir ama yuksek ihtimal cani sıkılmıştır. Benim canım sıkıldığından yapıyorum. Bazen de öyle hissediyorum ki sanki konuşsam bile hiç sesim çıkmayacakmış gibi oluyor. Sanki agzimi acmiyayim diye biri girtlagima cokmus gibi hissediyom.
