ille de bir şeye ait olacaksan, renklere ait olacaksın.
mesela turuncuya, ya da pembeye.
ya da cennete ait olacaksın.
çok sahiplenmeden,
çok ait olmadan yaşayacaksın.
hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi hem de hep senin
kalacakmış
gibi hayat.
ilişik yaşayacaksın. ucundan tutarak..
en güzelidir. hiçbir yere ait olmayan insan en güzel yalnızlığı yaşar. bir yere bağlanmaya başladığı an dayanamaz, gitmek ister. gitmelidir de. kalsa yapamaz, kendisine ihanet etmiş gibi hisseder.
Başlık "Hiç bir yere" demiş entrylerin çoğu "hiç bir şeye" ait olmamak üzerine girilmiş, söyliyim dedim .
gurbetlerin en zorudur bu sılası olmamaktır, gurbette çalışan birisi olarak yine bir gün bu durumdan yakınırkene, aynı iş yerde çalıştığım birisi söylemişti bunu bana: dua et özlediğin bir yer var. Hakikatinde doğru.
Bir de çocukluk ve gençlik yıllarınız şehir değiştire degistire gectiyse doğduğu memlekette büyüyenlerin eşiyle dostuyla geçirdiği vakitleri görürde kıskanırsınız. Bir çocuk ve genç için felakettir şehir değiştirmek, bir şehire ait olmamış olmak. çocukluk arkadaşlığını, gençlikte dostlugu ya hiç yasamamış olmak, ya da yaşadığından bir şey anlamadan unutmak-unutulmaktir.
"Sahip" olmak için önce "ait" olunmalıdır. Hic bir yere ait olmamak çocuklukta ve gençlikte hic bir seye sahip olmamayı doğurur.
Şunu da söylemek isterim ki; aynı şehirde doğup, büyüyen herkes bu saydıklarıma sahip olacak diye bir şey yok. ama aidiyetsizlik sahip olmak istesenizde bunu imkansız kılıyor.
içindeki sürekli gitme isteği, gittiğin yerde de mutlu olamamak, yolculuğun artık çözüm olmadığını anlamak.
(bkz: kafanı da beraberinde götürdükten sonra heryerin aynı olması)
bu, bana yurtdışına giden işcilerimizi hatırlatır. onlar kendilerini ne oraya ait hissederler, ne de buraya. hani derler ya 'arafta kalmak' bunu çok güzel ifade eder. onlar bizi bırkıp gittikleri zamanki yerde duruyoruz zannederler. oysa biz de ilerledik, o kişi değiliz artık. onlarsa bizi orada, aynen bırakıp gittkleri zamanki gibi zannetmekteler. bu nedenle sürekli bocalamaktalar, yerlerini aramaktalar.
evim dediğin yerin anahtarının ucunda sallanan dandik, plastik çlingirden alınan anahtarlık sallanıyor oluşudur. hiç de heveslenmezsin güzel bi anahtarlık alıyım takıyım şuna diye.
şu aralar benimdir. okuduğum şehirde ki evime sığamıyorum. şehire hiç sığamıyorum. kendi evimi arıyorum. şu an kendi evimde, memleketimdeyim. dar geliyor.
sorun şu ki; kendime de dar geliyorum. imaj değiştiriyorum yok bir türlü olamıyorum. fazla mıyım, eksik miyim onuda bilmiyorum. sadece hiçbir yere ait olamıyorum, taşıyorum.
yaşadığın evle,oturduğun şehirle alakası olmayan bir durumdur. herkes yaşayabilir bu hissi. içimizdekilerden kaçamadığımız sürece hep yaşarız.
bir evim yok. ailem ve arkadaşlarım yok. işim gereği sürekli hareket halindeyim. eşyalarım,kıyafetlerim bu yüzden çok yok. çünkü onları koyacak bir dolabım ve o dolabın olması için bir evim olması lazım. ama hayatım hep otellerde geçiyor. sanırım bu hayatta hiçbir şeye ait olamayan benim. üzülmeyin yine de hayat güzel.
