Bugüne kadar tek bir yerde mutluluğu bulmuş biri olarak söylüyorum ki; herkesin ait olduğu bir yer var. Onu bulmak çok zor. Buluncaya kadar da olmak zorunda olduğumuz yerlerde vakit geçmek Bilmiyor. Oradaki herkes zebaniye benziyor. Bir de bulunduğu her ortamdan keyif alan insanlar var. Onlardan olamadım hiçbir zaman. Onların yaptığı, kendini avutmak mı? Yoksa saf oldukları için, çirkinlikleri farkına varmamaları mı? Ya da alışmaya çalışmaları mı bilmiyorum. Bunu başarabilmem için ancak kafamın yerinde olmaması gerek. Adı mükemmekliyetçilik olabilir bunun. Emin değilim. Emin olduğum şey ise, hayatımın bir yeri veya bir kimseyi arayarak, bekleyerek akıp gidecek olduğu...
