bu aralar çok yaşıyorum bu duyguyu. samimi gelmiyorsunuz kızlar. gerçekten birini sevmek istiyorum fakat bir noktada güvenimi sarsıyorsunuz. mükemmeli arayan birisi değilim. zaten mükemmel olmaya çalışmak bana kalırsa hastalık. çoğu kızın 2 ya da 3 tane yedekte tuttuğu erkek var. nasıl bir döneme denk geldik hayret ediyorum. diyecekler ki sen tutmuyor musun yedekte? tutmuyorum. söyleyeceklerim bu kadar. dahası var ama söylemek içimden gelmiyor.
Edit: gerçekleri duymak zorunuza gitti değil mi?
hiçbir kızın ifadesini bazı kızların şeklinde değiştirdiğimizde katılabileceğim bir önerme. bazı hemcinslerimin sevmekten zerre anlamadığı, adamın gözleri yerine cüzdanına bakmaktan şaşılıkla karşı karşıya kaldığı, seviyorum dediği insanı aldatılma korkusuyla sabote edip ilişkinin içine sıçtıktan sonra giden adamı suçlayıp durduğu, aldattığı, yatağa girerek adamı kendine bağlamaya çalışarak aslında seviyorum dediği insana en büyük hakareti ettiği, adamı sürekli arkadaşlarına anlatıp kamuya açtığı vakidir. ancak kendini bilen kadın gibi kadınları bunlar yüzünden yakmak da pek normal bir iş değildir.
Özellikle terk edilen tarafta yer alınca ya da aldatılınca meydana gelir. Kızlar da gayet sever ancak sevme mekanizmaları yaratılışları nedeniyle farklıdır. Tabi her kız aynı değil ancak hemen hepsinde ortak olan doğuştan gelen psikolojik özellikler vardır. Bazı çevreler tarafından eleştirilse de bunların Red pill öğretisi tarafından sağlam bir şekilde analiz edildiğini düşünüyorum. Özellikle "Hipergami" ve "Shit test" vay anasını dedirtecek türden.
Kendi sevgimden bile emin olamıyorum bir kızın sevgisinden emin olmak benim için imkansız sanki ne kadar sevsemde 2 3 yil sonra sıradan olacak diye korkuruyorum o yüzden içimde yaşamak beni şuanlık daha mutlu ediyor biliyorum bu hastalıklı bir durum (bkz: platonik) vs diyebilirsiniz ama şuanlık böyle.
