'bir gün, turnayı gözünden vuracaksın' diyerek teselli verilen erkek olmaktır.
bazen, doğru zamanda, doğru yerde, doğru şeyi söyleyememek sendromu olabiliyor.
bazen yalnızlığı kanıksıyorsun ve karşı tarafa bu enerjiyi veriyor da olabilirsin -savunma mekanizması olarak-.
bence tamamen dışarıya yaydığı aura ile ilgilidir.
ilkokuldan beri etrafıma kötü aura yaydığımı düşünüyorum. taaa ilkokuldan beri kızlar benimle arkadaş bile olmak istemediler. sevgiliyi falan geçiyorum (o zaten bir ütopya) arkadaştan bahsediyorum yahu. sıradan bir arkadaş. tamam ilkokulda kızlarla uğraşan, sulu şakalar yapan sınıfın haylazlarından biri olmamın belki bir etkisi vardır da peki daha sonra? nispeten durulduğum ortaokulda da, tamamen efendi adama dönüştüğüm lisede de, efendiliği özgüven ve genel kültürle harmanlayıp karakterimi tamamen oturtmayı başardığım üniversitede de kızlar benden seri katilmişim gibi kaçtılar. yahu çocukluğumda aynı mahalledeki kızlar bile dışladılar beni her zaman.
dutturu leyla nickli yazarın da dediği gibi, sanırım yalnızlığı kanıksadığım için tersi durumda etrafıma kötü enerji yaymaya başlıyorum. ya da otistiğin tekiyim. evet evet ben kesinlikle bir otistiğim.
edit: imla...
şaka şaka. unuttuğum birkaç bir şey vardı, onları da ekledim.
edit 2: tamam yeter üstüme gelmeyin. erkeklerin yüz karası olabilirim, yeterince güvenmediğim insanlara karşı soğuk (ve hatta kaba) olabilirim, tipim de 10 üzerinden en fazla 6 olabilir, her şey olabilirim ama sanatçı olamam... bir dakika lan ne sanatçısı, yani benim de hoşlanılmaya hakkım var. onu diyecektim.
