ilk insandan bu yana tecrübe edilmiş, tescillenmiş önerme. kadının doğasında saklamaya çalıştığı güvensiz hava bir yerde mutlaka açığa çıkar. binlerce yıl geriye gitmeye gerek yok aslında, bugün bile bunu destekleyecek sayısız hikaye var. telefona zamanında cevap vermezler, randevuya mutlaka geç gelirler, sobanın başında söz verirler yaz gelince sözlerini unuturlar, sadece 1 gün ortadan kaybolsanız döndüğünüzde bir yabancı gibi davranırlar...hangisi askere giden sevgilisine sadıktır, sorarım. adam askere gider gitmez kuş uçururlar arkasından. mutlaka ama mutlaka o doğasında sakladığı bastırılmışları açığa çıkarırlar. gecenin bir yarısı evine bıraktığınızda bile dönerken kafanızda ''bir acaba'' çalkalanır durur. o bir parça güvensizlik, emin olamama durumu erkeğin bitmeyen diyetidir sanki.
bu sadece kadının asılıp kesildiği bir idam sehpası değildir. thomas hobbes ın ''insan insanın kurdudur.'' sözü bile insanların birbirlerini avlamak için pusuya yatmış kurt olduklarını kanıtlar. yani bu insanların tümümün aslında tam olarak birbirlerine güvensiz olduklarını gösterir. lakin ''yuvayı dişi kuş yapar'' klişesinin simgesi kadındır, yani ihale ona kalır. roma ve yunan mitinde şehvetin simgesi sayılan kadın, baştan çıkaran bir rol üstlenmiş, tanrılar arasında çatışmalara sebep olmuştur. her şeyin olduğu gibi bu durumun da müsebbibi dolayısıyla kadındır.
kadın tamamıyla güvensiz değildir lakin güven isminde de kadın yoktur.
