Ben dinlere inanıyorum saygı da duyuyorum ama içinde bulunma zorunluluğu hissetmiyorum. Madem insanlık için birlik beraberlik isteniyorsa, insanlara dinine göre muamele neden ? Niçin sınıflandırma ereği duyuluyor 21.yy da ??
Dinler sadece yol göstericidir,araçtır.Amaçları bizim Tanrı katında düzgün insanlar olmamızda yol göstericiliktir.Yoksa şuranı aç kapa yıkan namaz vs bunların hepsi döneminin şartlarına göre içinde kendine has bir matematik ile indirilmiştir.
Atıyorum Amen veya Hallelujah desek ne olacak cezalandırılacak mıyız ? Çok çok saçma, isteyen bir dine mensup olur istemeyen de olmaz.
Dediğim gibi,dinler sadece araçtır,amaç düzgün insan olmaktır.
Yıldız Kenter'in ne dediğine bir bakın onda sonra hak vereceksiniz bana.
Ben ne deist, ne agnostik ne de ateistim. Bir dine de mensup değilim. inandığım şeyin tam olarak bir adı var mı bilmiyorum ama hiç bir şeyin tesadüfen olabileceğine inanmadığım gibi, bir yaratıcı var ve eğer bu Dünyada bir sınav varsa o sınav kitapları bahsedilen 4 kitap yada diğer dinler olmadığına inanıyorum. Yani evet sınav da olabilir. Kablosuz görünmeyen bir gücün bizi kontrol ya da takip ettiğini, olayları dua denen şey ile bir anlamda bizlerin çağırdığını yada bizlerin bazı şeylere sebep olduğunu düşünüyorum. Bir çok araştırma yaptığım halde bir yere oturtamadim ama insanın niyeti, yaydığı enerji ve içten gelen isteği ile bir çok şey şekilleniyor gibi geliyor. Bu konu hakkında siz ne düşünüyorsunuz ? Yani bazı insan hayatlarına bakınca gerçekten bunun bir mükafatı ya da bedeli olması gerekmiyor mu ?
“herkesin tanrısı kendine" düşüncesini benimsemiş olabilir. çünkü herkesin tanrısı aynı ve bir ise o halde kutsal kitapları gönderen ve "doğru yolda olmak istiyorsanız buna inanın" diyen tanrı ile o insanın inandığı tanrı aynı değildir ve bir bakıma zıtlikları olduğunu farketmiştir. hayal ettiği ve herşeyin üstündeki otorite olarak düşlediği imgeye tanrı adını veriyor pek çok kimse. ve esasında bunda da hiçbir sakınca ya da yanlış birşey yoktur. çünkü kendini herhangi bir inanç sistematikliğine bağlayıp yükümlülük altına girmek zorunda hissetmeyip vicdani yargılarından dolayı hem kendisini rahatlatmak hem de bu inancından birşey kaybetmeyeceğinden dolayı bunun sağladığı pozitif düşünce ve yarardan mutlu olup ruhundaki inanç boşluğunu bu şekilde doldurmak da anlamlı bir paradigma olabilir.
