hiçbir cihanda hiçbir şekilde var olmamayı isteme durumudur. ne dünyada yaşayacaksın, ne ölüp cennet ya da cehennemi göreceksin. aslında hiç var olmamış olacaksın. böyle bir seçeneği olsa acaba hangi insan böyle bir seçeneği seçer, muamma...
cehennem azabı ile karşılaştıklarında kafirlerin durumudur.
NEBE-40: Biz, yakın bir azap ile sizi uyardık. O
gün kişi önceden yaptıklarına bakacak ve inkârcı
kişi: "Keşke toprak olsaydım!" diyecektir.
bazen ciddi ciddi istediğim şey. ama arkadaşlarım bunu çok korkunç buluyolar, var olmak bir nimetmiş, şükretmeliymişiz, cennet varmış falan. iyi de cennet varsa sana var kardeşim. beni yaratan bu dünyaya çile çekmeye yollamış, dayanma gücü, mücadele azmi vermemiş. dayanabildiği yere kadar dayansın, yoksa cehenneme odun da lazım demiş de yaratmış. yani ben kendi isteğimle gelmediğim bu dünyada acı çekmek için varım ve sonrasında da sonsuz bir cehenneme gideceğim. hiç var olmamak varken bunu niye isteyeyim ki? hem eğer hiç var olmazsan var olmadığının bilincinde olacak mısın ki bu sana korkunç gelsin? hiçsin lan hiç, yoksun.
Var olmamış insanın arkasından ağlayan kimse de olmaz, arkasında bırakacağı için uzulecegi kimse de. Yani varolmamak belki de en güzeli ama geldikten sonra anlamini yitirmiş oluyor maalesef. Keşke kimse bunu isteyecek kadar kötü hissetmese.
ara ara aklıma gelen düşüncedir. doğuyoruz, yaşıyoruz, ölüyoruz. inanmayanlar için, tamamen yok oluyoruz. inananlar için ise, cennet veya cehenneme gidiyoruz. doğduktan sonra, kimi iyi, kimi kötü bir çok şey yaşıyoruz. seviniyoruz, üzülüyoruz, mutlu oluyoruz, acı çekiyoruz... hepsi bir şekilde son buluyor. hiç var olmamış olsak, mutlu olma veya mutsuz olma durumlarının da bir anlamı olmayacak. istediğimiz kadar mutlu yaşayalım, acı da çekeceğiz. hangi mutluluk çok sevdiğin birisini zamansız kaybetmenin acısını dindirebilir mesela? bu düşünceyi dile getiren kişiler, depresyonda, bunalımda sanılıyor, acı çektikleri düşünülüyor. oysa benim bahsettiğim şey, somut durumların ötesinde, düşünsel bir durum, felsefik bir yaklaşım. var olmamış birisi için, mutluluk da, mutsuzluk kadar anlamsız olacaktır. her şey eninde sonunda gelip, hiçliğe ulaşacaksa, başımız hiç, sonumuz hiç olacaksa, sonsuz hiçlik içinde zerre kadar var olmanın kime ne faydası olacak? bir de, hiç var olmamış olmayı, intiharla bir tutanlar olmuş. yahu uzaktan yakından alakası yok ki. bir kere var olduktan sonra, senin varlığın veya yokluğun, bir çok insanı etkileyecek. intihar ettikten sonra senin arkandan anan baban, eşin dostun, çoluk çocuğun acılar çekecek, hayatları değişecek... bir de, inanıyorsak eğer, var olduktan sonra cennet, cehennem meselesi var. oysa var olmamış olsan, böyle bir dert de olmayacak. bilemiyorum altan bilemiyorum...
aslında kutsal kitaba göre verilecek olan ceza...
sonsuza kadar yakmayacak tanrı kimseyi... bir ateşle! sonsuza dek yaşamdan yok olacaksın... hiç var olmamış gibi.
hem daha ağır bir ceza hem hem de acısız, piskopat bir yaratıcı profili çizmeyecek bir ceza.
