sultanahmet meydanı'nda başıma gelmişti bu ilk defa.
gece saat 03.30 civarıydı. kimseler yok ortalıkta, sokak hayvanı bile yoktu iki seveyim. tarihi tam hatırlamıyorum fakat kış yaklaşmıştı hava oldukça soğuktu. yalnızdım, bir şeylere sıkılmıştım kendimi dışarı atıp motosikletle dolaşmaya çıkmıştım.
daraldığımda uğradığım yerlerden biri olan sultanahmet'e gittim meydanda banklarda oturuyorken ileride bir büfe dikkatimi çekti. o saatte bir tek onun ışığı açık ve tek başına harıl harıl çalışıyor adamın biri temizlik yapıyor, büfeyi sabaha hazırlıyor.
yanına gittim, kolay gelsindi vs derken laflamaya başladık. adam otur kardeş çay yapıyorum içeriz dedi, saat oldu 4.
oturduk çay içtik. çok güzel bir duyguydu gerçekten. ikimizde anlattık bir şeyler. o kendi dertlerinden, ben kendileriminkinden derken saat 5.30 du kalktım.
ara ara uğrardım kendisine. hepte abuk saatlerde. sabah 4te giderdim hiç yadırgamazdı sağolsun.
Hiç yapamadığımdır.istesemde yapamadım dile gelemede ki içimdekiler ama kim derdiyle geldiyse geri çevirmedim çünkü zordur içinde biriktirmek iyi bilirim.
iyi bir dertleşme yöntemidir çoğu zaman. ne kadar dost acı söyler dendiğinde, bu sözü doğru bulsak da dost acı söylediğinde istemeden de olsa kırılabiliyoruz. ya da kırılabiliyor insanlar. ama sadece bu hususta ince bir çizgi var. o da yalan söylememek. tabii her yerde yalan söylememek ama hiç tanınmayan biri ile dertleşirken de yalana hiç gerek olmadığını anlatmaya lüzum olmamak gibi. babamın bir sözü var hiç unutmam. eğer bir insan anlattığı şeyi ikinci defa da anlatırken ufak tefek yanılmalar haricinde aynı şekilde anlatıyorsa, o anlattığı şey yaşanmış doğrudur. yani onun için hiç tanınmayan biriyle dertleşmenin de kaypaklığına hiç lüzum yoktur. insanız be abi, dertleştikçe serum buluyoruz resmen. neyse iyi geceler.
Dertler hararet yapınca özelden birini arıyoğum, ferahliyoğum.
Arada dertten anlayanları dertleşiyor hatta onlar da anlatıyor dertlerini çoğu zaman. ama geneli abaza pislik çıktığı için karşılıklı hakaretleşip kapatıyoruz.
bir sene önce falan sabah sahilde koşu yaparken genç bir adam gördüm bankta oturmuş ağlıyordu ama böyle hıçkıra hıçkıra. çok garip manzaraydı aslında, gittim yanına oturdum. önce garip garip baktı sonra birden anlatmaya başladı. o kadar içten o kadar derinden anlatıyordu ki oturdum ben de ağladım. ondan sonra birkaç kere daha buluştuk falan. hayatımın en iyi dostlarından birini kazandım.
bazen insanlardan korkmamak gerek.
nedense durduk yere bunu yapmayı özledim. seni tanımayan birine kendini anlatmak kadar kafa rahatlatan bir şey daha yok. çünkü kendin anlatıp kendin çıkarımlar yapıyorsun. karşıdaki sadece sussa bile faydası oluyor.
