genelde haberleri izlediğimde olan durumdur. ağlamak denmese bile çoğu zaman gözlerimi yaşartmayı becerebiliyor. hiç unutmam istanbulda kavgayı ayırmak isteyen bir genci kalbinden bıçaklamışları güvenlik kameralarına yansımış çocuk dizlerinin üstüne çöküp ayağa kalkmaya çalışıyordu. yapılan müdahalelere rağmen hayat mücadelesini kaybetmiş... bu bile beni darmadağın etmeye yetmişti.
hisli bir insan olduğunuzu gösterir. diğerleri hissiz mi? tabii ki de hayır. hisliliğin dışavurumunda seçilen yollar bizi birbirimizden farklı kılsa da özünde hepimiz aynıyız.
Şu an tam da o salaklığı yapıyorum, internet gerçekten lanet bir yer, daha önce bir çok kişiyle konuştuğum halde gittiklerinde hiç eksiklik hissetmezken şimdi oturmuş ağlıyorum mal gibi. cidden mal gibi. nasıl bu duruma geldiysem, onu da bilmiyorum. konuşmalarımızı saysam iki elin parmaklarını geçmez, bir insan nasıl bu kadar kısa sürede kendine bu denli bağlayabilir ki birini? Anlamıyorum. Kendime mi küfretsem ona mı bilemiyorum. Zaten hava da kapalı. Tüm psikolojimin içine etti resmen şu an.
