iki gün önce bi haber aldık, yeni taşınan komşumuz hastaneye kaldırılmış. verem hastası olduğunu duymuştum, hastalığı iyiye gidiyormuş. daha 25 yaşında gencecik bir anne, 5 yaşında dünyalar tatlısı bir kızı var. geçmiş olsun demek için evlerine gittim, olay bildiğimiz gibi değilmiş. hastalığı yüzünden değil, kocası olacak it yüzünden hastaneye kaldırılmış. o şerefsiz kızın boynunun arkasından vurmuş, hemen müdahale olunmuş. buna rağmen felç olmuş, duyuyor ama tepki veremiyor. sadece boş boş bakıyor, teyzesi bunları anlatırken tutamadım kendimi. hastaneye gidip görmek istedim, içeri girince çok daha kötü oldum. boynu sargıda, ağzından burnundan borular girmiş. acı çekiyor ama ağlayamıyor bile, gözleri dolmuş öylece tavana bakıyor ..
dün yeni bir haberini daha aldık, doktorlar yaşamaz diyor. ölüyormuş, bu yüzden hastaneden çıkarıp eve gönderiyorlar. herkes o kadar acımazsız ki! yemeğini suyunu kesmişler, boruları çıkarmışlar. öylece ölmesini bekliyorlar, niye kimse yaşatmak için çaba harcamıyor bu siktiğimin dünyasında? tek derdimiz zarar vermek, o çocuk annesini görmek için bir günlüğüne yani son kez evlerine gidiyor. artık anneannesi ile kalacak, çocukla konuşmak istesem de yapmadım. dayanamayacağımı biliyorum, ne derim ki? üzülme mi? boynunu bükmüş bakıyor etrafa, tek yapmak istediğim şey babası olacak orospu çocuğunu öldürmek. polisler tutuklamış, ama cezasını çekmeyecek tabi. parası neyse verip çıkacak, alkolik köpeğin teki ama parası var işte.
şimdi herkes son haberi bekliyor, bense bi mucize bekliyorum. iki gün önce hiç tanımadığım biri için, şimdi göz yaşı döküyorum. içim acıyor çünkü, yapılanları sindiremiyorum. yeni iyileşiyordu daha, şerefsiz bir herifin yüzünden ölmesini kabullenmek canımı yakıyor hem de çok!!
filmde ölen adamlara bile zaman zaman ağlayabildiğimizi düşününce gayet normal karşılanması gereken durumdur.
insan bir şekilde yakınlık beslediği bir canlının solmasına üzülür.
çiçeğiniz, köpeğiniz vs.
ortak bir payda da buluşmanız yetebilir. saddam'ı hiç sevmezdim lakin asıldığı videoyu izlediğimde içim cız etmişti. aslına bakarsan saddam olup olmadığı bile hala şüpheli.
bir şarkıda ağlamak için kürtçe mi bilmek lazım? aforizması milli duygularım nedeniyle sinir bozucu gelse de, genel motto budur sanırım.
bir insanın, bir evladın, gençliğini yaşayamamış, anne olamamış, birçok şeyi yaşayamadan dünyadan koparılmış, belki zamansız bir ölüm haberine, ölümüne üzülmektir.
ölüm her zaman karanlık ve hüzün verici, insanın içini acıtan bir gerçekliktir. hiçbir şey belki de ölüm kadar yüksek dozda bir acıyla hissedilemez şu dünyada. bir şeyleri kaybetmek ve hiçbir zaman geri getiremeyeceğini bilerek kaybetmek ne kadar da acı vericidir. böyle elinde olsa da dünyaları getirsen, mal mülk para saçsan da geri gelse 10 dk yahu... yok işte. öyle menem bir şey ki hiçbir giden geri gelmiyor. bir daha görüp göremeyeceğimiz meçhul.
peki tanımam mı lazım bir insanın ölümüne üzülmem için? insanız nihayetinde. eğer siz bir insan öldüğünde içinizde bir yanma hissetmiyorsanız sizin insaniyetinizden şüphe duyarım. sadece, o kişinin anne babası veya kardeşi, yakınlarının halini düşünerek bile o ölüme üzülebilirim. bundan daha insani, bundan daha normal bir şey yok. ateş düştüğü yeri yakar elbet. kendi aileleri, yakınları kadar üzülemez kimse ama üzülür.
biraz önce o yanıp sönen gelişmeler butonunun bana vermiş olduğu acı haber; 20 yaşındaki bir genç kızın ölümüydü ve ben buna çok üzüldüm, ağladım az önce.
biraz önce gelişmeler bölümünde okuyunca beliren durum. hayat ne kadar kısa oysa. allah rahmet eylesin cotton candy. aklıma acaba neden öldü sorusu geldi. oysa ne önemi var? gitmiş. bir daha geri gelmeyecek. üzücü...
