çocuklar yaramazlık yaptıklarında aile büyüklerinden duyulan sitemdir.
dünyanın en gerekli işini yapmış, avare gibi, serseri gibi sokaklarda dolaşmıştım. evime geldiğimde kapıyı 2 tane küçücük, hayat dolu çocuk açtı. gülüyorlardı, gözlerinde mutluluk vardı. halbuki normalde benden korkarlardı. yaramazlık yaptıklarında "rahmi abi kızacak bak şimdi" diye uyarıyorlardı onları. onlar için ben ceza mekanizmasıydım. onların korkulu rüyalarıydım. fakat, gülüyorlardı. içeriden "kim gelen" diye çığırtan sese, "ramiiih dayııı" diye cevap veriyorlardı, gülerek. suratımı kontrol ettim, acaba boya falan mı var diye. yoktu, gayet normaldim. bıyık, yerinde. sakal, yerinde. saçlar, yerinde. bir eksiğim yoktu, gülüyorlardı. size gülen çocuğun yaydığı mutluluktan, daha değerli bir şey yoktur.
teyzemin çocuklarıydı, büyük kızının *okulu tatil olunca, bize gelmişlerdi. eve girmiş, evdekilere selam verirken, ufak olanı yaramazlık yapmakla meşguldü. ortalığı inleten ağlama sesi duyuldu. çocuğa "hiç söz dinlemiyorsun, hem de hiç." diyerekten sitem ediliyordu. çocuksa, tüm masumluğu ile boynunu öne bükmüş, dudaklarını büzmüş, oturuyordu. ne gerek vardı? çocuk o, söz mü dinler? bırak, dinlemesin. bırak, yaramazlık yapsın. disiplin, bir çocuğun boynunu bükmek demek değildir. disiplin, çocuğun boynunu dik tutmasını öğretmektir, bükmesini değil.
üstümü değişirken, annem "yemeğe gel." dedi. saat gece yarısına az vardı. mudanya'ya gitmişler, yorulmuşlardı. yemek yerken, bir sandalyede oturuyordu. yemeğimi yerken, yemeğe bakıyordu bir yerden. uyku gözlerinden akıyordu, yerle buluşuyor ve dağılıyordu. "sen yemiyor musun bakayım?" dedim. "ı-ıh" diye nazlanarak cevap verdi. rahatsız ediyordu aslında, yemek yerken birisi bakarsa yiyemiyordum. anladı galiba, masadan kalktı. daha 2 yaşında, ama yaptığı hareket çok büyüktü.
annem teyzeme seslenerek "burada tavuk ayırdım sana, ye bunu." dedi. ellerimi yıkıyordum. ardından odamda biraz durduktan sonra bilgisayarı alıp, mutfağa geçtim. kimse yoktu. sessiz ve sakindi. odamda oturamıyordum, abim uyuyordu. oturma odasında başka birisi, salonda teyzemler kalıyordu. annem geldi, tavuğun yenmediğini fark etti. o sırada teyzem de balkondan içeri giriyordu. annem teyzeme baktı ve "hiç söz dinlemiyorsun." cümlesi çıktı ağzından, yere döküldü ve kayboldu. o an donmuştu.
teyzeme küçükken annem bakmış. anneannem öldüğünde, teyzemin çocukları anneme anneanne demeye başlamışlardı. bir sitem, sadece çocuklara mahsus değildi.
