Anlatacak kimse yok yazıyorum o yüzden
Şimdiden kafa ütülediysem özür dilemiyorum
her neyse bence okumayın.
Son zamanlarda neden böyle gün yüzüne çıktı bu his bilmiyorum.
Ne güzel bastırıyordum içime.
Her şeyi olduğu gibi..
Tam anlamıyla bi aptal gibi hissediyorum böyle olduğunda ve bundan nefret ediyorum.
Ne bekliyordun ki diyorum. Ne olmasını bekliyordun ki?
Her gün başkasıyla takılan kızlara bak ne mutlular.
Kolayca kalp kıran tek derdi o günü olan insanlara bak diyorum.
Ne gamsızlar.
Özeniyorum..
Çünkü yalnızlığın omuzlarıma yüklediği yük, hiç sevilmemişliğin verdiği o buruk hissi taşımak kolay değil. Hiç bir zamanda değildi zaten.
En çok inciten de ne biliyor musun hani sen o an kalbinin çırpınırcasına attığını hissederken, geceleri tavana bakıp düşünüp sabahlarken, aslında hiç sevilmemiş olduğunu öğrenmek.
Tek bir arkadaşının ve gerçek bir dostunun olmaması, ağlayacak bir omuz olmaması her şeye rağmen güçlü durmak.
Geçmişin verdiği korkuyla geleceğe bakmaya korkmak.
Gökten başını okşayacak bir el inmesi için dua etmek.
Ve o aptal insancıkların seninle uğraşması.
Bi düşün be yakamdan diye isyan etmek. Küçük hesaplarına bakıp görmezden gelmek..
Yalanları başını sallayarak dinlemek.
Koca bir kupayla akşama kadar kahve içmek ve önüne koyduğun kahvenin sen soluklanana kadar soğuması.
Yorulduğunu hissetmek doğaya karışmak otlaşmak adeta toz olup rüzgara karışmak.
Deliler gibi hayal kuran bi insan olarak tek bir hayal kuramamak. Oluruna bırakmak değil de olmasa da oluruna bırakmak.
Hikayenin sonunu merak etmemek.
Çok bitkin hissetmek saatlerce aynaya bakmak. Otobüste yolda yürüken marketten sigara alırken sağ gözde biriken bir damla yaşın dokunsalarda bi boşalsam diye beklemesi.
insanlara duyulan nefret hissinin boşvermişliğe dönüşmesi.
Oturup kimse yoksa Allah var deyip olup biteni ona anlatmak.
Geçmişle konuşmak.
Raflardaki tüm kitapları temizlemek. Ama ne bileyim bu durumdan da şikayet etmemek edememek.
Yolda yürüken aklıma kalbimin kırılmaz bir vazo değil camdan olduğunun gelmesi.
Beklentim ne bilmiyorum. Neyi beklediğimi bilmiyorum. Ne olduğumu ya da kim olduğumu aptal insanların benimle ne gibi bi sorunu olduğunu bilmiyorum.
Ama yalnız olmak beni aciz değil güçlü kılıyor onu biliyorum.
Neyse burdan da sıkıldım gidip yatacağım hoşçakalın.
ed: kuru kuru okumayın içim rahat etmedi açın bi kaan boşnaktan deplasmanda plasebo.
Sadece sevgili değil, dünya üzerinde kimse tarafından sevilmemiş olmak insanı kötü hissettirir. Hiçbir şey olmamış gibi devam edersin hayatına ama kendinle başbaşa kalınca, hiç sevilmemiş olmana ağlarsın. bu sadece senin bildiğin bir gerçektir, çünkü bundan sonra da seni sevecek kimse olmayacak. Sessizliğin sağır ettiği kulakların, yalnızlığın buza çevirip karanlıkta kalmaya mahkum olan kalbin acısını duyar, biraz da ona ağlarsın..
