Benimdir. Çok övünülecek bir durumu yok. Ama yerilecek bir durumu da yok. Sevgili ne ki ? Güzel, hoş bişi ama bir zorunluluk olmamalı yani. Sevgilisiz da hayat bir şekilde akip gidiyor. Ben de isterdim bir sevdicegimiz olsun oturup beraber çay içelim balkonda, konuşalım dertleşelim, icimizi dökelim, sarilalim birbirimize ama nasip degilmis. Zaten hayatta her şeyi yaşayacagiz diye bir kural yok. Birisi paris'te yaşar, diğeri erzincan'da.
Ayrıca noktayı şu şarkiyla beraber koyuyorum..iyi günler millet...
Hiç olmamış ve hala konuşmaya çekinen var ise çözüm basit. instagramını aç ve 'piç' diye nitelendirdiğimiz bi arkadışana ver telefonu. Gelene geçene yazacaktır. Ertesi güne 1 tanesi senindir. Muhabbeti devam ettirirkende yine o arkadaşından yardım alabilirsin. Tabi daha sonra yardıma ihtiyacın kalmıcak. Bir kızla konuştuktan sonra ne kadar basit olduğunu anlayıp yolunu çizeceksin.
Hadi görüyüm sizi denemekten zarar gelmez. bazıları demiş işte trip falanmı çekecem diye.bunların hepsi bahane. git dene en azından denemeden kötü birşey olduğunu nasıl anladın. Bahane üretmeyin denemeden bilemezsiniz
çok şey kaybetmiştir diyenlere aldırış etmemesi gereken insandır. neyi kaybetti ki mesela. aşık olmayı mı. platonik olarak aşık olmuştur belkide bilemeyiz.
insan sevgili olmadanda yaşayabilir fakat, sevgisiz yaşayamaz. sevgi başka bir şeydir. tecrübe sahibi olamazmış , ilk sevgilisinde ayrılırsa sorun yaşarmışta bilmem ne. ananızın karnında sevgili ile mi doğdunuz. önce kendinizin nasıl biri olduğunu, neyi sevdiğinizi, nasıl biriyle yapıp yapamayacağınızı kendinize sorun arkadaşım. ondan sonrası için her şey hallolur. can sıkmaya gerek yok.
yukarıdaki hikaye tam bir saçmalık. git gide eriyormuş da bilmem ne. daha ilk okuldasın ulan ne diye sevgili yapacağım diye geberiyorsun? hiçbir zaman bu tiplerden biri olmadım, tamam ben de hoşlandım ettim ama böyle gebermedim sevgili sevgili diye, inlemedim. kız gelmiş ilkokul aşkı arda'yı lise aşkı bora'yı anlatıyor bize.
Olmadığı süre boyunca, herhangi bir ortamda sevgili konusu açılınca susmak zorunda kalan insan. Tecrübesiz olduğu için ilk ilişkisinde çokca yanlış yapacaktır yaşı kaç olursa olsun .
çocukken asosyal biriydim (hala öyle) yaşıtlarım sokakta körebe oynarken ben annem ile sokak sokak istanbulu gezerdim kuşları kedileri falan beslerdim bazen diğer çocuklar ile iletişim kurmam için parka götürürdü babam ama nafile çocuklara katılmak yerine yerdeki karıncaların rotalarını takip eder kuşları izlerdim sonra ilk okula başladım sınıftaki çocuklara kanım bir türlü ısınmıyordu onlar tahtanın önünde dövüşüp yakalamaç oynarken ben yoldan geçen arabaları izlerdim neyse üçüncü sınıfa kadar istanbul da okudum sonra ani bir karar ile Muğlaya taşındık ben bir köy okuluna başladım oradaki sınıfada uyum sağlayamadım ve derslerin yarısını uyuyarak geçirdim sonra Muğladan Didime taşındık çocukluğum Istanbul da geçtiği için çok boş geliyordu yazlık bölge olduğu için kışın in cin top oynuyor her neyse sınıfta Arda diye bir çocuk vardı piçin tekiydi ama o yaşlarda sadece tipe baktığımız için bunun önemi yoktu ama ona hiç açılmadım zaten bütün sınıf bana gardını aldığı için kabul etmeyeceğini biliyordum aslında sınıf ile aramı yumuşatmaya çalıştım ama geri tepti neyse sonra onun doğum günü olduğunu öğrendim ve ona ev adreslerini sordum o başından savmak ister gibi ben bilmiyorum babama sor dedi bende sordum adam tarif etti etmesine ama sürat bir karış neyse anlattı sonra ben arkamı döner dönmez neden çağırdın şunu diyerek ardaya bağırdı arda ne bileyim ya diyerek geçiştirdi ama duymuştum ışte başımdan kaynar sular döküldü ona hediye almak için ayırdığım on tl ile kendime birsürü cips aldım ve eve gittim okula gittiğimiz zaman ise neden gelmediğimi sordu pişkin pişkin bende istemediğim yere gelmem ben dedim ve yüzümü çevirdim zaten bir daha konuşmadım onunla neyse altıncı sınıfta marmarise taşındık orda bir kız ile çok iyi arkadaş olmuştum adı Esma idi sonra paramı çalmıştı göt insanlara beslediğim öfke git gide artıyordu sonra maddi sebepler yüzünden istanbula geri dönüş yaptık nereye arnavut domuzu babanemin evine onlar hergün annem ile kavga edip duruyordu ben ise onca gürültü ve arbede içinde git gide eriyordum hatta bir keresinde kavga öyle şiddetlendiki annemin tansiyonu çıktı ve kendini kaybetti felç kalmaktan kurtuldu babam bunca gürültüye daha fazla dayanamadı ve iş teklifi aldığı çorluya taşındık orada pek kalmadık psikolojim git gide çoküyordu her gün daha mutsuz başlıyordu sonra yedinci sınıfın ikinci döneminde milasa taşındık orada demet ile tanıştım (kurtarıcım) beni o karanlık kuyudan çıkarttı ve gerçek dünyaya döndürdü o zamanlar duygular daha yoğun yaşanıyor tâbi sınıftan bir iki kişiye karşı birşeyler hissettim ama açılmadım boş işlerdi bunlar benim gözümde sonra yavaş yavaş açılan ben liseye başladı ama bana göre biri yoktu en azından üçüncü sınıfa kadar bora o çok iyi kalpli sevimli biriydi onun için yanıp tutuşuyordum hayatımda ilk kez birine açılacaktım açıldım sonuç yine hüsran bana çok tatlı biri olduğumu ama bir ilişkiye hazır olmadığını söyledi o günden sonra vazgçetim zaten karşıma çabalamaya değer biri çıkmadı.
normal bir insandır. böyle bir algıyı da hiç anlamam. hiç sevgilisi olmamış insanın sanki duygusuz hissiz gibi algılanması. sahte aşklar tarafından yıpranılmamış bir duyguyu aşkı bir anlamda hiç sevgilisizliği çorap değiştirir gibi sevgili değiştirmeye oyuncak etmeye tercih ederim.
