kafayı dinlemiş, kafası karışmamış, kendi içine eğilip kendini geliştirmek için zaman bulmuş, yanındaki kıza sarılıp millete mal mal bakan alaycı gencoların aksine sessizce, akıllı uslu yaşamış erkektir.
benim 3 tane sevgilim oldu da ne oldu ? başkasının oldu da ne oldu ? bazen yalnızlığın yerini en güzel kadın bile tutamıyor. salak salak tipler ilgi çekmek için aşklarını gözümüze sokmaya çalışmadığı sürece sorun yok.
Bir zamanlar neden benim sevgilim yok, neden birini bulamıyorum der dururdum. Hatta aşık olduklarım olurdu ve bunlardan bazılarına aşkımı ilan ederdim, buna karşılık da ya reddedilirdim ya da umursanmazdım. Sonra yaş 25'i geçince durumumu kabullenmeye başladım. Ardından 26 oldum ve bulunduğum çağdaki aptal saptal sevgilileri ve evlilikleri düşündüm, sonra da yavaş yavaş evliliğin boş ve saçma bir şey olduğunun farkında vardım. Şu son 1 yıldır ise bunu tamamen idrak etmiş oldum. Sevgili bulmakta evlenmekte anlamsız, böyle işlere giripte başınızı ağrıtacağınıza tek olun, özgür olun, hayatınızı yaşayın.
27 yaşındayım ve hiç sevgilim olmadı. tahlillere, analizlere gerek yok artık. önerisi olan varsa yazsın. yoksa da bizi bize anlatmayın, yaramızı daha fazla deşmeyin.
günümüzde teknolojinin ilerlemesiyle çoğu genç 22-23-24 yaşına kadar hiç sevgili yapmamıştır. çünkü o genç günün büyük bir bölümünü bilgisayar oynayarak evde geçirir. dolayısıyla asosyal kalmıştır. ya da üniversite sınavı kaygısı, vizeler, finaller kaygısı, para kaygısı sebebiyle özellikle bu son yıllarda hiç sevgilisi olmamış erkeğe rastlamak bizim coğrafya da çoğalmıştır. bir diğer sebep ise özellikle yine belirtiyorum son yıllarda türk kızlarının aile evinde prensesler gibi yetişmesi büyük bir kibre ve ego barındırmasına sebebiyet vermiştir. türk kızlarındaki bu kendini beğenmişlik, ilk defa sevgili yapacak bir erkeğe adım attırmamaktadır. erkek daima geri planda çekimser durmuştur. dolayısıyla neredeyse 30 yaşına varıncaya kadar sevgili yapmayana rastlamak mümkündür.
mümin erkektir. mümine bir bacımızı beklemektedir sabırla. şeyhler beşi bir yerde önüne geleni badelerken tarikat abonesi masum saf erkekler sabır taşı çekmektedir.
birçok insan yaşadığı tüm sıkıntılara, olaylara rağmen içinde az da olsa yaşama dair bir istek, girişim ve enerji duygusu barındırır içinde, bende artık o bile yok. içimdeki bu eksiklik hissi geçmiyor. belki de artık gerçekten bir his ve bir şeyler yaşayabileceğime dair inancım olmaması ve bu geç kalmışlık duygusu sebebiyle bu durum ölene değin devam edecek gibi geliyor. milyonlarca insanın olduğu bir ülkede hiç eş değer ruha denk gelememiş olmak benim belki de yanlış bir çağa ait olduğumu gösteriyor, insanın kendi gibi birine hiç rastlayamaması kalabalıklar içinde ona denk bir ruhun ve kişiliğin, onun tarzına, hayat anlayışına sahip birinin mevcut olmaması demektir aslında bu gerçekten vahim bir durum, çünkü biriyle gönül ortaklığı kurmak demek o iki insanın aslında tek bir ruha ait olması demektir, demek ki benim karşı cinste karşılığım boş küme ben gibi birisi yok bu yüzden de hayatımda hiç yaşamadım gerçek bir sevgililik. Bu tek başınalık tablosu 26 yıllık yaşamımda gençlikten itibaren sayarsak 10 senedir benim için böyle oldu, eş değer bir ruha rastlamadığım için yalnız kaldım bu benden kaynaklı değil aslında çağın yozlaşmışlığını gösteriyor, 25 yaşına kadar gelip de hayatı boyunca gerçek bir sevgilisi hiç olmamış biri için esas sebep kendisi değildir; benzer ruha rastlayamamak, kendi gibi birisine denk gelememek, toplum ve insanlardaki kallavi bozukluğun meydana getirdiği bu muhassala o kişiyi yalnızlığa mahkum etmiştir ve bu kendi isteği dışında olmuştur. Böylesi tuhaf, rezalet bir dünyada bulunduğunu anlayıp, bunu artık idrak ettiği için aslında umudunu da yitirmiş ve kalan yaşamında da hiç sevgilisi olmadan yalnız öleceğini düşünmeye başlamış, kendini bu duruma alıştıran biridir.
aslında bitanelerim evlilikle sonlanmamış her ilişki özünde zaman kaybı. ne kaldı elimizde? sevdik sevildik, aradık sorduk, kavga ettik barıştık ne oldu? bi sikim olmadı. hep zarar ziyan. kasmamak lazım.
benim tüm sevgili hikayelerim aptalca ve canımı sıkarak bitti. yalnızken mutluyum. yalnızlığınızın, işininizin gücünüzün düz standartlığına alışıp hayatınıza bi insan alıp o insanın sizi hayal kırıklığına uğrattığında üzülmeyeceksiniz en azından. örneğin son ilişkim, sevgilisi olmayan insanlar bizi dışarda görünce awww sevgilisi var ulan bizde yok amk falan demiştir belki içinden. ancak o insan keşke hayatıma hiç girmeseydi diyorum şu an yarattığı hayal kırıklığından ve basitliğinden ötürü. o yüzden dışarıda bir çift gördüğümde de kesinlikle üzülmem, özenmem. %99 yaşadıkları mutluluklardan kat kat kötü şeyler hissederek o ilişkileri bitecek çünkü. ha hayat böyle geçer mi? geçmez tabii yaşamak lazım bazı şeyleri. ama büyük bir kayıp sayılmaz bu dünya için.
şimdi 27 yaşında biri olarak ben bu kategoriye giriyorum. tabii bugüne kadar sevgilim olmasını elbette isterdim. fakat kısmet olmadı. bu büyük bir eksiklik mi diye sorulursa, evet bence çok büyük bir eksiklik. gençliğimin en güzel yıllarında sevme ve sevilme duygusunu bir arada tadamadım. yıllarca kimsenin elini tutmadan el ele tutuşarak gezenleri izledim. bir yandan da sosyal çevremin kasıtlı veya kasıtsız psikolojik baskısıyla baş etmeye çalıştım. bir sevgili sahibi olmak hayal ötesi bir şey gibi geldi bana hep.
ama meseleye sadece bir ilişki sahibi olmak mantığıyla bakmadım. olacaksa uygun biriyle olmalı. mutlu olunmayacaksa bir sevgili edinmenin de hiç anlamı yok. yoksa sevgili olsun taştan olsun diyecek olsaydım şimdiye kadar 1-2 kere bile olsa olurdu. böyle bir fırsat elime daha önce geçti ama mutlu olamayacağım bir işin içine girmedim.
eğer belli bir yaşın üstündeyse hiç sevgilisi olmamış erkek, kesin yargılarda bulunmayın. hikayesini dinleyin, öyle karar verin. bir tercih mi, bir zorunluluk mu, yoksa ikisinin karışımı mı?
edit: alttaki arkadaş da yaşadığını anlatıyor işte, herkesin hikayesi farklı.
