samimiyetten uzak bir nevi kendini pazarlama isteğinin dışa vurumu.
yürüyün gidin işinize allah aşkına hiç çocuk hiç ergen olmamış anasının karnından "hımmm, sevgi neydi ebe hanım? gerekirse 20 yaşına kadar kimseyle olmamaktır sevgi" diyerek çıkmış sanki.
Benim de olmadı.
Ve kendimi eksik hissetmiyorum.
Aksine hafif hissediyorum ayağıma dolnan birileri olmadığı için.
Olması için de hiç çabalamadım, çabalamayı da düşünmüyorum. Olacağı varsa olur, olmayacaksa da benim için bir şey değişeceğini sanmıyorum.
Bi de "yalnız mı öleceksin?" diyorlar böyle deyince. Sen ölürken, birinin seni izlemesini istemek de nasıl bir sadistlikse artık. Bence ölmek sıçmak gibi bir şey. Zaten yalnız olunması gereken..
