kesinlikle efendilik, insanlık, karakter, vs türevlerinde ki her şeyin bunun ile alakası yoktur. bir insan ağır karaktersiz olabilir ama küfür etmeyi sevmeyebilir. kendine yakıştırmayabilir. bulunduğu ortam ve yetiştiği aileden bunu görmemiştir. tabi bu insan benim arkadaşım olabilir mi ? itin götüne girse çıksa yine olamaz. insan içinden gelenleri paylaşmalıdır. sonuçta kafadan geçip, içine attıktan sonra neye yarar ?
günlük yaşamında küfretmeyen ama yeri geldiğinde iyi kalaylayabilen ben gibi bir erkektir. dışarıda bir ortamda kavgada dahi kolay kolay ağzımı bozmam, nedeni küfür bilmemem değil tam tersi babamın odun deposu olduğu dönemde(ki ilkokul yıllarım) hambal ve amele tabir edilen insanlardan dünyanın küfrünü öğrenmiş olmam ve bunları okulda kullanamayacak olmamdandır. tabi beyfendi kişiliğimin de etkisi vardır bunda, yakın bir arkadaşım bohem diyor bana...
küfretmeyeceğim ulen zorlamayın adamı, peygamber ahlakı denen birşey var...
(bkz: ben) anasının dibinden de çıkan , ortama da giren , askere de gitmiş erkektir efendim. Küfür de bilir en okkalılarından ama türkçenin ağız bozmadan hakaret etmeden de etkili cümleler kurmaya yetecek kadar zengin dil olduğunu bilir. Küfür edenlerin aslında karşısındakine değil ego tatmin etmek için kendi kendine ettiğinin farkındadır ve belki ego tatminine ihtiyacı yoktur.
