Hayatın belli bir döneminde gerçekleşen şanssızlıklar silsilesidir. (silsile ne la?)
şöyleki şu sıralar ne ortamlarda, ne facebookta, ne twitter'da, ne de sözlük gibi net ortamında... Hiçbir yerde iplenmiyorum lan. Ruh gibi dolaşıyorum ortalarda. Varlığımla yokluğum belli değil. Belli olan tek şey ruhsal bakımdan formda olmadığım. Ve bu tip şeyleri fazla umursamadığım. Çekerim emaneti sikerim adaleti sonuçta. Kimse twitterlerini favlamasa ya da üçbeş kişi dışında doğum gününü kutlayan bile çıkmasa da başlarım alayına. Açar bi film izler ya da kitap okur kendime gelirim.
Zaten devir olmuş gösteriş devri, herkes bi çıkar peşinde. Herkes uçkurunun peşinde ya am peşindeler ya da erkek. Ortamlar seviyesiz, müzikler boş, her şey gösteriş uğruna. Gösteriş olsun diye ilişki yapmalar, foto çekilmeler, gruplaşmalar bla bla bla...
Bu dönem bana göre değil. Düşüncelerim ya da hayat tarzım "diğer" insanlara uymuyorsa uymasın. "toplum" denilen mekanizma istedi diye robot gibi " toplumun" değişmez kurallarına uyacak değilim.
Kaldı ki çoğu büyük düşünür kendi döneminde sefalet içinde yaşamıştır. (evet burda avuttum kendimi.)
Her gittiğim yerde karşılaştığım durum. Anlaşmışlar sanki nereye gitsem kese kağıdı muamelesi görüyorum. Bir tek akrabalarım saygı gösteriyor gibi oda babam öldüğü için acıyolar işte saygı göstermek fazla bi kelime oldu.off sözlük off gene dertlendim bak aç açıma sigara içicem şimdi oldu mu şimdi bu?
Şu aralar en çok karşılaştığım en sikko durumdur, çok pardon. Yokmuşum gibi davranıyo lan millet. Sanki ben yokmuşum gibi benim yanımda benim hakkımda konuşuyolar bi de.
