aşağı yukarı bir aylık bir zaman zarfı boyunca kapalı olan telefonumu bugün açtığımda karşılaştığım durum. gelen tek mesaj ttnet'ten. arayan soran da yok. 3 sene önce olsa umrumda olmazdı. şimdi düşündürüyor. bundan sonra arayan da bulamaz zaten.
Anne tarafı 8, baba tarafı 7 kardeş. Kuzen sayısı yaklaşık 50. Şimdiye dek hep güçlü aile bağlarımız olduğuna inanır ve elimden geldiğince akrabaları arayıp sohbet eder ve hal hatır sorardım. Lakin 2 hafta önce koronaya yakalandım, ancak birkaç kişi haricinde kimse aramadı.
Yahu ölümcül bi virüs kapmışız, insanlar ne hallere düşüyor.. şu işe bakar misin hiçbir akraba tarafından aranmıyoruz..
Bu saatten sonra akrabalık benim için bitmiştir. iyi ki kapmışım virüsü. Anlamış olduk bazi seyleri..
kafanın rahat olması durumudur. bir ara böyle saçma bir kompleks yapmıştım; "lan herkes bıdı bıdı telefonla konuşuyor, benimse arayanım bile yok." ama sonra işim gereği sürekli konuşmak durumunda kalınca nefret ettim ve kabul ettim ki telefon acil durumlar haricinde, müzik dinlemek için var.
şimdilerde herkes kendini düşünüyor insanın içine dert olacak bir şey değil yani olmamalı çünkü arada 'ya ölsem hakikaten kimsenin haber olmayacak' hüznü çöreklense de insanın üzerine kişi kendinj yalnız bırakmazsa yalnızlık da çekmez aslında.
