2 haftadır neden bu haldeyim diye ara ara düşünüyorum. cevabını buldum sanırım acımak istemediğim için tüm kapılarımı kapadım. aşk bitti.. terk edildim ya da ettim ondan hala emin değilim ama asıl konumuz bu değil. bir süre kendi kendimi yiyip, üzüldükten sonra, geceleri beynime uçuşan düşünceler beni rahat bırakmadığı için uyuyamadıktan sonra buna bir son verdim. şu an hiç ama hiç bir şey hissetmiyorum. ne üzüntü, ne nefret ne de aşk..bu ne kadar sürecek bilmiyorum. umursamazlık mı, bilinçaltına itmek mi bilemiyorum ama derin bir boşluk var içimde. bu uyuşukluktan kurtulmak ve tekrar hissetmek istiyorum ama bir yandan da acı eşiğimin dolduğunu ve daha fazlasını istemediğimi farkediyorum. sonuç yine çok övülen zaman, kendimi ona bırakıyorum ve eninde sonunda beni tamir edeceğini umut ediyorum.
Hayatta hissedilebilecek en kötü duygu. Karar veremezsin, doğruyu yanlışı ayırt edemezsin, mutlu musun yoksa mutsuz mu hiç anlamazsın... Yakınlarının ''Ne oluyor?'' sorusuna ''Hiç.'' dersin. Çünkü koca bir hiçsindir. Neyse ki karabasan gibi belli dönemler gelir ve gider.
çoğu zaman başımıza gelen,olaylar karşısında tepkisiz kalmamıza neden olandır. mesela şu an çok üzgün olmam lazım ama değilim. esasen hiç bişey değilim şu an.
Hayattan zevk almama ve bu durumun farkında olma durumudur. Bir nevi hevessizlik. Uğruna çabaladığınız şeylerde hayal kırıklığına ugradığında basınıza gelir. Genel ruh halim.
önemsediklerinin, inandıklarının yalan olduğunu anlaman, haybeye gitmiş olması ve duyguların zirvedeyken çat diye yere yapıştıktan sonraki hali. gayet doğaldır.
anlam yükleyememek, başka boyutlara geçmek, üzülememek, gülememek, yürüdüğün halde yürüdüğünün farkında olamamak, zamanın geçtiğini farketmemek, umursamaz bir hal almaktır. ya jöle; ya da donmuş yağ kıvamında olmaktır.
ömrümde ilk kez bunu hissediyorum. beynim, kalbim sıfırlanmış gibi. hissizlik tam olarak tarif edilemeyecek kadar karışık ve belki anlamsız bir durum. anlamsız olduğu hissini sonuna kadar hissettiren bir duygu. garip.
