--spoiler--
eneumbered forever by desire and ambition
there's a hunger still unsatisfied
our weary eyes still stray to the horizon
though down this road we've been so many time
--spoiler--
kendisi güzel olan pink floyd şarkısı. nightwish coveri, elektrocu arkadaşın slide soloyu atlaması sonucu o kadar iyi görülmese de, vokalleriyle gayet iyidir.
* .
öncelikle teşekkürlerimi sunarak içinde olduğum durumu anlatarak giriyorum.
öhömm.
pencere kenarına oturuyorum.
saat 03.47 yeni yapılan yat limanı az buçuk kesiyor denizi, ama olsun. martılar pencere pervazına kadar gelebiliyor ya göz göze geliyorum ya hepsiyle, yetiyor bana! ya da teselli ediyor beni. tam o sırada ilk olarak çan sesleri geliyor kulağıma. uzun uzun dinliyorum gözlerimi kısmış, ufuklarda bir şeyler arar gibi... ardından evrenin uzak bir galaksisinden gelen piyanoyu duyuyorum. o anda yüzümdeki gerginlik yumuşamaya başlıyor... gözlerim buğulanıyor... ve sonra vokal giriyor, o nasıl bir tını. parça ilerliyor bu sırada. kuran-ı abdestsiz okumak uygun mu onu bilemem ama bu parça saygısızca dinlenirse bunun uygun olmayacağını gayet açık ve net ya da en azından benim için öyle!... her ne ise. tabi bu arada nakaratlar başlıyor derin bir sessizlik oluşturarak içimde ve ardından bitiyor içimdeki sessiz haykırışla beraber.o an sanki esere bir haller oluyor. sanki bir şey olacakmış gibi bir hisse kapılıyorum akabinde bu his ruhumu ele geçiriyor engel olamıyorum. ve david gilmour adlı insancık çığlık atmaya başlıyor. yoo hayır! sonradan farkediyorum çığlık atan bir insan değil. aslında ses insanımsı değil. düpedüz gitardan geliyor bu diyorum kabullenmek istemeyen duygularıma. sonra solo bitiyor. parça son nefeslerini de verirken. gözüm sol tarafta bir hareketlenme hissediyor. çeviriyorum başımı. annemin kocası * elindeki kahve dolu bardağı işaret ediyor. göz kapaklarımı yavaşça kapatıp başımı yavaşça sağa ve sola sallarken elimin tersi ile nefesimi iteliyorum ona doğru istemiyorum dercesine, sonra denize geri dönüyorum. iki salak martı gecenin yağmurunda bir lambanın tepesine sığmaya çalışıyorlar. dangalak diyorum elinde kahve tutan adama. duygularına hitaben hiç bir yatırımı yok hayatında. neler kaçırıyor aslında. farkında değil. galiba olmayacak da. bir anda garip bir üşüme, içten gelen bir titreme ile birleşip soğuyor bütün duygularım. yeniden martılara bakıyorum ama bu sefer; yalvarırcasına, beni alıp götürmeleri için!...
işte böyle insanı hayattan, çevresinden soğutur iki beyaz martıya aşık eder bu şarkı, nasıl yaptığınıda anlaştırmaz hiçbir şekilde. üst üste bir kaç kez dinlenmesi ruhani sağlık açısından zararlı olup, gelecek yaşantınız için dozun iyi ayarlanması gerekir.
yüksek bir apartmanın çatısına çıktıktan sonra uzanıp yıldızları ve gökyüzünü izlerken fonda çalmasını istediğim şarkı. gözlerimi kaparsam eğer bu şarkı çalarken o'nu da getirecek yanıma biliyorum.öyle tesirli.
pink floyd'un bana göre yarısıdır ki diğer parça "the wall" dur. the wall ne kadar dışarı patlayan bir volkan gibiyse bu parça da aynı şiddette ama sessizce içe patlar ve the wall kişiyi içinde bulunduğu topluma karşı uyandırırken bu parça kişiyi içinde bulunduğu sonsuzluğa uyandırır.
Sanatçı kişilerden ölünce ağlayabilme ihtimalimin en fazla olduğu kişi david gilmour dur.O da high hopes gibi bi şarkıyı söylemesi ve en önemlisi solosunu çalmasıdır.Yok ya bu adam solo falan atmıyor.Başka birşey yapıyor.
efsane grubun efsane şarkısı. her dinlediğimde hayatımın boktanlığına lanet etmeme sebep olan, sonsuza kadar dinleyeceğim. ihtiyacınız yoksa dinlemeyin, gereksiz yere depresif bir ruh haline bürünmek pek hoş olmuyor.
şarkının mükemmelliği bir kenara dursun, klibinde de bir çok güçlü imge vardır akılda kalan. benim için nehirde sürüklenen gitar sahnesi bunların başında geliyor.
