Hidrojen atomunun ötenazi hakkını kullanmasıdır. Uzun zamandır kendimi öldürsem mi öldürmesem mi diye düşündüğünü biliyorduk. 1500lü yıllarda insanlar tarafından keşfedilen hidrojen atomunun bu ölümle sonuçlanan depresyona girdiği tarihin 1700lü yıllar olduğu naklediliyor kadim dostu oksijen tarafından.
Bir bardak içinde oksijen ile dertleşirken dökmüş içini. 1500 demiş. Her yerdeydim, her şeyiydim bu evrenin ama hiç kimse farkıma varmazdı. Sımsıkı tutan dostlarım vardı beni, hiç yalnız kalmazdım.
Bu yüzden farkedilmedim hiç. Ne kadar sevsem de onları hepsi benim sayemde bir yerlere geldi. Benim adımı bile bilmezlerdi. Çok istedim beni de fark etsin birisi. Sevsin. istesin.
Sonra biri fark etti beni, bir insan. Kokladı beni, düşünebiliyor musun oksijen, nefesini hissettim onun. Kokumu içine çektiğini.
Sonra tadıma bakti.
Tarttı beni, inceledi her bir zerremi hayranlıkla.
200 yıl sürdü bu saadet anı. Sonra yandım. Yanıyormuşum ben oksijen, basitmişim, bolmuşum, yanıcıymışım.
Kullanım alanım çokmuş benim. Onlarca varmış benden, ben gitsem başkası gelirmiş. Ben bütün kıyasları kaybedecek atommuşum.
Tek elektronum var kaybedecek. Al senin olsun. Dost olalım tekrar?
Yaktım diyor onu oksijen. Ufacık bir kıvılcım yetti.
