imogen heap'in, insanı içine çeken parçası.
daha iyi duymak için soluğu yavaşlatır.
odaklanmak için gözleri kapattırır.
ismiyle dalaşıklı, dalga geçercesine görünmez olmayı hissettirir,
kişiyi kendisiyle saklambaç oynamaya zorlar.
"You don't care a bit" diye diye uykuya dalmanız için size cesaret verir.
şaşırtcı bir sonla biten film. --spoiler--
ben aslında komşunun charlie olduğunu düşünmüştüm. ama ne zaman ki baba o kutularla dolu odaya girdi, bir aydınlanma yaşadık. --spoiler--
Katilin kim olduğunu öğrendiğinizde, siz aklı karışmış manyak gibi eski sahneleri düşünürken filmin bittiği ve son 15 dakikasını ulan ne oldu yaw şeklinde geçirdiğiniz enteresan film.
dakota fanning'in oyunculuğunu konuşturduğu bir gerilim filmi.
--spoiler--
başlarda annesini kaybetti diye, çocuktur anormal davranabilir diyorsunuz da sona doğru aklınız iyicene karışıyor. charlie denen şahsın aslında var olmadığını sanarak izliyorsunuz, ne de olsa çocuk bu, uydurmuş kendine bir arkadaş, olur, diyorsunuz da, film ilerledikçe, dakota'nın yapamayacağı boyutta olaylar gerçekleştikçe, artık, noluyo ya! demeye başlıyorsunuz. "kedidir kedi" dediğinizi duyar gibiyim ama değil işte. işte söylüyorum bunlar baba-kız sıyırmışlar!
--spoiler--
beni gece boyu uyutmayan film.
özellikle gerilim ya da korku izlememeye çalışan bir kişi olarak arkadaş ortamında maruz kaldığım film. imdbde düşük puan almış olmasını 2. yarısına ve kısa bir film olmasına rağmen bir türlü bitmemesine bağlıyorum.
klasik bir sonu olduğunu söylüyorlar ama ben sonunu tahmin edemedim. göt gibi kaldım sonra.
