Senelerdir yaşayıp artık alıştığım durumdur. Bir ara satranç oynardım bıktım, nefret ettim.
Her bokla ilgilendim bir süre sonra hepsi baydı. Maça çağırırlar gitmem, film izlemem, çalışmaktan nefret ederim. Yatmayı severim ama uyku yaşamımı çaldığı için ondan da nefret ederim. Bu durum var iken dahi gelecek planı yapmaya korkarım. Üşengeçlik, ölü toprağı, her daim düşük enerji... Büyüye filan inanmam ama bana büyü yapıldığını düşünüyorum. Eskiden böyle değildim.
Hem oynamak istiyorum hem oyunun farkındayım.
Yaşlanmaktan korkuyorum hiçbir şeye hırsım olmamasına rağmen.
Böyle sikik, saçma ve karmaşık bir şey ışte.
Çünkü bu durum küçümsenecek ve bir anda karar verilenebilecek bir şey değildir.
Nedeniyse, hâlâ bir köşede o zevklerin yatıyor ve herhangi bir zaman diliminde de ortaya çıkacak oluşudur.
keyifsiz olmak demektir. gerçekten son 1 senedir belki 2 senedir bu yolda ilerliyorum sonumu göremiyorum. her gün insan mutsuz keyifsiz olur mu ya hu? oluyormuş dostlarım maalesef. üzülerek söylüyorum ki bu bizim kendimize yaptığımız bir şeydir. sanki biraz birilerine içindeki sıkıntıların bir kısmını versek rahatlayacakmışız ama bizim hiçbir zaman birilerimiz olmamış gibi.
