Bir taraftan çikita muzdan kurtulmuş olmanın sevincini yaşarken, diğer taraftan kendimi, kendinden büyük abilerle takılan '' abi bende yapayım mı bir kere bende yapayım ne olur, hadi abi '' tarzında gezen bir çocuk gibi hissetmeme sebep olan karma.
Edit: imla.
"bu nasıl bir karma yahu" diye tepki vermekten kendimi alamıyorum. insan kendini üniversiteyi yeni kazanmış ailesinden kopmuş uzaklara gitmiş beklenti ve heveslerin haddi hesabı yok gibi hissediyor vesselam.
